I rozpoczęła się na Ekranie rozmowa, może lepiej powiem: spór. Jedni tak – drudzy siak. Dzisiaj autor oryginału wpuścił w sieć kolejny felieton poświęcony tej tematyce – „O pisarzach zdradzających żony i obszarach znaczeń”. Tłumaczy w nim rzeczy, które jego zdaniem wymagają doprecyzowania. A robi to tak:
„…Pod wczorajszym tekstem doszło do wymiany zdań pomiędzy Orlandofurioso a Toyahem. Wymiana ta dotyczyła istoty mojej notki, jej właściwej treści oraz reakcji czytelników na to co napisałem. Od razu powiem, że w tym lekkim sporze przychylam się do opinii Toyaha. Orlnadofurioso bowiem uznał, że temat notki nie licuje z powagą blokowiska. Nie licuje? No to jedziemy…
…Mogłem wczoraj napisać; kolorowe gazety tak samo jak inne wprzęgnięte są do antysmoleńskiej propagandy. Wykorzystują do tego celu nazwiska tak zwanych celebrytów, ach jakie to okropne. Mogłem tak zrobić, ale nie zrobiłem. Postanowiłem nieco rozbudować formę, nadać jej charakter obsceniczny, skandalizujący, według najlepszych wzorów lansowanych przez modnych pisarzy. Stąd właśnie „Włochaty tyłek reżysera Żuławskiego”. Pomyślałem jednak, że publiczność tutejsza jest jednak trochę szlachetniejsza niż ci, co kupują Gretkowską i dlatego napisałem „tyłek”, a nie inaczej. Orlando zaś zarzucił mi, że przenoszę na NE tematy z Pudelka. Powiem ci w tajemnicy Orlando, że są tacy, którzy przenoszą tu tematy wprost z „Trybuny Ludu” i „Żołnierza wolności”, ale to jest trudniejsze do wykrycia dla nieuważnego czytelnika…”
I w tym momencie - przyznam się - nieco zgłupiałem. Do Coryllusa: żadną miarą Twój wczorajszy tekst nie akcentował w pierwszym planie antysmoleńskiej funkcji przywoływanych tytułów, zdarzeń i zjawisk! Nawet jeśli była taka intencja – to rozłożenie akcentów tekstu skutecznie ją zamazało. Powiem, że ja odczytałem całość jako dość płomienny manifest przeciwko zgłupianiu odbiorców, ba, jako opowieść o sposobach manipulacji uwagą zbiorowości poprzez ukazywanie rąbka rzekomej tajemnicy pochodzącej z tak zwanych artystycznych sfer. Które to czynności służą rzeczy, o której rozmawialiśmy po wielokroć, wtedy, gdy pisywałem dla Ekranu i jeszcze wcześniej, gdy obydwaj pisywaliśmy do Salonu 24. Celem tej manipulacji jest odwrócenie ludzkiej uwagi od rzeczy ważnych, znaczących dla bytu rodzin, może nawet całego narodu. W tym sensie oczywiście Smoleńsk wpisuje się na listę zdarzeń zamazywanych. Ale przecież nie tylko Smoleńsk – także drożyzna, rządowe łgarstwa, arogancja i kłamstwa każdej formy władzy, grabienie majątku narodowego, wyprzedaż polskich interesów, moglibyśmy długo tak poszerzać tę listę.
Dlatego by jeszcze jaśniej przedstawić mój pogląd na „włochaty tyłek pewnego reżysera”: sugeruję przeczytanie mojego tekstu „Lutowanie - czyli nuda wrogiem twym śmiertelnym!” Jest bowiem dokładnie jak w opisywanym tam incydencie – władcy dusz (za takich się przecież mają!) uznali, że rozedrgany tłum, może nawet znaczna część narodu ulega swoistej nudzie, nierozważnie poczyna kombinować co by tu zmienić, kogo mianować, a kogo usunąć – w związku z czym należy im „przylutować”. I nie raz wcale, ale całą serią! Rzecz jasna nie można narodowi zmajstrować nocnego marszobiegu – co stało się w oryginale i co było owym "lutowaniem". Można natomiast najpierw naszczać mu do zniczy przynoszonych na Krakowskie, a dalej i niejako wzamian zachęcić do zastanawiania się kto kogo i kiedy zdradził, z kim spał i za co, jak wyglądają paryskie romanse w polskim wydaniu. A nawet pokazać jak wyglądają schaby (bo w końcu dupa znajduje się niżej, prawda?) artystki X i włochaty tors artysty Y. Przypomnij sobie, Coryllusie, czy to aby nie przypomina tych zdarzeń z lat 80-tych, sam je opisywałeś, kiedy to zasugerowano części młodych idiotów mianowanie swych domostw strefami bezatomowymi? I w tych strefach nie można było jeszcze oglądać gołych bab – ale można było podniecać się romansami i pijaństwami zagranicznych i krajowych szarpidrutów podłej jakości. Tudzież głosować na lokalne listy przebojów, wtedy na piśmie, płynął cenny czas i nikomu kiełbie we łbie się nie zalęgały…
A co się tyczy polemiki wymienionych na wstępie Panów: nie uważam jak Orlandofurioso by istniały tematy szlachetne i godne omawiania, oraz mniej szlachetne i godne magla. Wszystko jest bowiem kwestią stylu, w jakim uprawia się polemiki i opowieści, ba, nawet człowieka, który to czyni. Odpowiedź Toyaha jako proszącą się o awanturę pominę, sądzę, że prędzej czy później zdarzy się coś, co sam autor określi mianem „wpierdolu”. Po prostu, cny Toyahu, którego szanuje za stworzenie unikalnej narracji – dostaniesz od kogoś potworny słowny wpierdol. I słusznie – ponieważ prosisz się o to od dłuższego czasu, moim zdaniem bezsensownie.
M.Z.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz