Uroki sieciowych "związków miłosnych"

 Napisała do mnie pani, która jak się okazało poleciła mój tekst do Nowego Ekranu w jednym ze swoich komentarzy – i która, z jej to słów wynika, ma istotne zastrzeżenia do tytułowych sieciowych związków. W sensie: wymuszanych związków. A ponoć pojawiły się wobec niej takie próby…

Więc po pierwsze cieszę się z tego napisania – bo jak to z moich opisów rzeczywistości wynika (mam na myśli tylko opisy ostatniego miesiąca) damy rzadko interesują się swoim sieciowym potomstwem, czyli tekstami albo komentarzami. W związku z czym jedną z nich już stąd wyrugowałem. Ostatnia respondentka wszakże życzy sobie, bym powiedział co sądzę na temat prób zwabienia jej do zainicjowania korespondencji prywatnej z kimś, kogo nieco zjechała, by nie powiedzieć kolokwialnie obsobaczyła.

Serdecznie odradzam! Jeżeli ochrzan był zdaniem Pani słuszny, wiązał się z dość jak Pani powiada swawolną działalnością jednego z nowoekranowych blogerów – to na co komu takie kłopoty, strata czasu, a być może inne dolegliwości? Przepisywacze (tak Pani określiła swego oponenta) z natury są złośliwi, ale też zakochani w sobie, podobnie jak słynna „stajnia Pińskich” w NE uważają, że najwyższą formą dziennikarzenia jest rzekome „informowanie”, czyli przepisywanie z innych źródeł, zaś wyczucie czasu i proporcji to jakieś pseudointeligenckie rozhowory bez sensu i potrzeby. Tak uważam ja, Marek Zarębski. Co uczyni Pani – wolna wola i skrzypce…

Proszę też o zważenie, że nie mówi tego wszystkiego ktoś, kto występuje pod jakimś nickiem czy inną ksywą. W tym miejscu pisuję ujawniając prawdziwe dane w nagłówku bloga, fotka mniej więcej aktualna, a nie pożyczona od syna czy kuzyna. I powiem szczerze, że z powodu osobistego kontaktowania się z dawnymi moimi respondentami miałem na początku sporo kłopotów, później się jakby rozjaśniło, nie zawsze dzisiaj się ze sobą zgadzamy, ale w sumie naprawdę cieszę się, że kilku dobrych znajomych mi przybyło, a nie wrogo okopało w jakichś nieznanych szańcach. Zatem: warto było! Negatyw tylko taki, że odrzuceni zdecydowanie już do przyjaciół się nie zaliczają, dobrze, że choć nie szkodzą specjalnie, ze szkodnikami zawsze pełne utrapienie i strata czasu.

Tak miałem w Salonie24, tak w Nowym Ekranie, tak w Polakach.eu.org Dzisiaj pisując wyłącznie tutaj, u siebie, nie mam już podobnych stresów. Czasem oczywiście korci mnie, by wejść w jakąś dyskusję i przywalić temu lub owemu – ale w końcu wszystko da się załatwić także tutaj, na miejscu, a nie na jakiejś nieznanej mi płaszczyźnie. Kontakty bezpośrednie okazały się o tyle owocne, że widząc „żywego”, jego miny, argumenty czy gestykulację nabieramy przekonania, iż najlepsza nawet literatura, jaką dany osobnik wytwarza własnymi tekstami wokół siebie to ”mały Pikuś” względem realu. Rzeczywistość jest bogatsza, lepsza, powiem nawet, że wręcz wspanialsza. Albo odwrotnie: pokazuje dowodnie, do bólu, jakim kto jest chamem i prostakiem, nawet jeśli ładnie mówi po polsku i pisuje logicznie poukładane teksty. Decyzje więc są pełniejsze, po prostu łatwiej jest głęboko odetchnąć i powiedzieć sobie ”Dobrze uczyniłem”. Czy dopuszczam pomyłki? Dopuszczam, a jakże! Nie ma nieomylnych!

Zatem porada taka: ujawniać mogę, ale nie muszę. Reszta to już indywidualny wybór. Zaś za polecanie moich tekstów WIELKIE DZIĘKI!!

M.Z.