Nie zaistnieje, nie ma mowy!

 W tle tego, o czym ostatnio pisuję, na zapleczu sporów o nowoekranowe kompetencje administratorów i ich redaktora naczelnego – czy pewnego konfliktu związanego z metodą rozmawiania w Polakach.eu.org – dzieją się rzeczy i sprawy, o których nikt już w Polsce nie pamięta. Ludzie chodzą do filharmonii i do teatrów z prawdziwymi aktorami, rozmawiają o tym, co widzieli i słyszeli, wiosną doceniają urok zieleniejących drzew i chętniej wypijają kawę w miejscowym Wilanowie, niż w jakimś makdonaldzie. Nikt nie inicjuje sporów o wrednych premierach i dziadziejących prezydentach...

Zaś kobiety już w styczniu rozważają co zrobią z rodziną podczas urlopu, zmienią w ulubionej pracy i jaki w tym roku będzie ich zewnętrzny wizerunek. Mało kto cierpi za rząd i panoszących się urzędników – ponieważ rząd dba o nich, a opisanych urzędników po prostu nie ma. Gdyby mieli u siebie Krakowskie Przedmieście chodzili by po nim na spacer, a nie na demonstracje. Nikt nie śmiał by siusiać do zniczy w środku miasta i dnia.

Gdzie tak się dzieje? Nie wiem nic ponadto, że nie u nas…

Tymczasem my spsieliśmy, ponieważ miejscowi władcy nie przestają nawet na chwile podgrzewać stanu wojny z narodem, zbiorowością i jednostką. Żyjemy w państwie, które już w planach budżetowych zakłada, że jego obywatele muszą być w nadchodzącym roku ograbieni metodą mandatową na ileś tam miliardów złotych – wiec „dla dobra ogółu” nie ma sensu namawianie na przykład kierowców do rozważnej jazdy. Przeciwnie – im więcej nagrzeszą tym lepiej dla wspólnej kasy. Oczywiście „wspólnej” w sensie takim, że jedni wezmą z niej co chcą, innym powie się, że kasjer poszedł na zwolnienie lekarskie, a w ogóle z pustego to i „Salamon nie naleje”… Poddani też zresztą nie zaryzykują chodzenia na koncerty, w końcu wracając do domu mogli by się dowiedzieć, że już tam nie mieszkają, konta zajął komornik, a w salonie administracja jako „prawowity właściciel” postanowiła przeprowadzić remont generalny. Kot zdechł z rozpaczy, meble na świeżym śnieżku pod śmietnikiem, „takie jest prawo”…

Ile lat trzeba, by zatrzeć pamięć o tej degeneracji? Pięćdziesiąt, sto, pięć pokoleń? Gdzie wtedy będę – bo że nie tutaj to pewne? Jakiej historii uczyć będą się te następne-następne dzieci? Że niby kiedyś tam najpierw był czas krwawy, ale potem dobrzy ludzie wszystko ładnie ułożyli?

A może ideał, no, pół ideału nigdy nie zaistnieje – bo na cóż parobasowi w niemieckim czy ruskim folwarku jakiś koncert, wiedza o budżecie, własne mieszkanie i możliwość planowania choćby z miesięcznym wyprzedzeniem?. Micha, strzecha, stara fura i nowa komóra – wystarczy, jeszcze by im się w dupach poprzewracało…

M.Z.

Fot.  towarzystwomuzyczne.pl