NABIERAMY PRĘDKOŚCI?

Dzisiaj sprawa incydentalna, lecz o tyle dla mnie ważna, że fragmentom tego, co się dzieje w gminie Ruciane Nida poświęciłem kiedyś (od roku 1986) mnóstwo czasu. Wtedy wręcz zawodowo ryzykując głową, potem już z czystej ciekawości i sympatii do niektórych mieszkańców tego skądinąd uroczego miasteczka. Tak, padającego na twarz, od lat - i zawsze za sprawą ludzi, którzy nieodmiennie mianują się „gospodarzami” okolicy. Czy tylko ich to wina – tu można by ostro dyskutować, w samym leadzie na to nie pora. Władców wybierano w miarę demokratycznie i jakoś nie słyszałem o ewidentnych fałszerstwach wyborczych przy liczeniu głosów. Manipulacje tak, takowe się odbywały, ale polegały na czym innym, niż prostackie fałszowanie, też o tym już pisałem.

Dawno, dawno temu, jeszcze za czasów mojej aktywności na Salonie24 prowadziłem nieustającą wojnę z lewacką blogerką Voit, później pisującą już pod pełnym imieniem i nazwiskiem (Anna Grzybowska)… właśnie w Rucianem, na swojej stronie www.obserwator.org Tych stron w Rucianem jest więcej, istnieje dodatkowo blog Edmunda Pomichowskiego, zaraz do niego wrócę – i czas jakiś funkcjonował kompletnie obleśny „Obsrywator z piwskiem”. Dzieje się więc sporo – a ja jako osobnik ciekawski i nieźle do dzisiaj zorientowany w szczegółach nadjeziornych manewrów tamtejszych mieszkańców i ich królów obserwuję wszystko nie tyle może systematycznie, co uważnie. Ponieważ zaś zasadą wszystkich tu wpisów jest „oglądanie świata w kropli wody” - Ruciane jest dla  mnie wspaniałym materiałem do szerszych analiz. Felietonowych, proszę Państwa, tylko felietonowych…

I właśnie na stronie E. Pomichowskiego ukazało się coś, co mnie nieco zaciekawiło. Najpierw jakiś anonimek podesłał właścicielowi stary mój tekst „Lewizna rządzi, lewizna radzi, lewizna…chętnie was poprowadzi…” Od razu wyjaśnię: nie ja to uczyniłem, nie ma powodu do takich działań. No ale poszło, dzisiaj niczego w starym tekście bym nie zmieniał ani nie łagodził. Ktoś to odszukał i efektem jest następujące komentarz, jaki na stronie „Bez fikcji” się ukazał:

Edmund A. Pomichowski 16 stycznia 2015 13:18

„…Dopóki materiał o niej przychodził na mnie osobiście, to nie puszczałem, bo nie chciałem jątrzyć. Teraz dosłał go anonim TOPLOLA w formie postu, więc puściłem. Mam tego z dwóch lat bardzo, bardzo dużo. Część przysłał właśnie znający temat "dychalokator". Ale jak widzę, że pozwala sobie i anonimusom fajfusom na wycieranie mną gęby - nie pozostanę dłużny. To za daleko zaszło.Fakt, na razie nie rzutuje to na nasze sporadyczne kontakty, ale jak będzie - nie wiem. Coraz mniej mnie to bawi. Niby mówi dobrze, a tu nagle... łubudu. Wkurwić się można. Pamiętasz ? Zawsze pisałem, że nie wchodzę w drogę nikomu ale nie pozwolę by ktoś wchodził z kopytami także do "mojego domu". Pozdrawiam…”

Czy słusznie czuję się wywołany do tablicy? Powiem szczerze – nie wiem. A jednak pozwolę sobie na kilka uwag, mogą być potraktowane jako odpowiedź, mogą inaczej. Na mojej stronie, bo nie chcę poddawać się niczyjej kontroli, a zwłaszcza modyfikacjom „moderacyjnym” wynikającym z uprawnień gospodarza tamtego bloga. Przeczyta – dobrze. Nie przeczyta – nie załamię się.

Otóż PO PIERWSZE Panie Edmundzie z mojego oddalenia widać coś, co Pańskiej uwadze zdaje się umykać: lewaczka Voit prowadzi portal, który miejscowych władców potencjalnie niejako z góry usprawiedliwia z zaproszenia jej do rozmowy. Nawet gdyby dialog miał się zakończyć niczym. Jest po prostu MAŁO KNAJACKA. A Pan mając niemal za każdym razem dobrze okopane, uzasadnione racje BYWA DOSADNY, by nie rzec WULGARNY. Może nawet bardziej to drugie… Oj, wiem co mi Pan odpowie: z furmanem rozmawia się po furmańsku. OK., rozumiem. Tyle że nie z samych furmanów świat się składa, nie do samych furmanów Pan mówi. Więc zaraz potem rozsądny autor ładuje do tekstu akapit dowodzący, że to jednak nie jego świat – chodzi o dobrze napisany, smacznie skomponowany kawałek dowodzący, że ta „kurwa” sprzed chwili to sztuczka i cytat, w głębi duszy jest Pan człowiekiem głębokiej kultury i obszernej wiedzy.

PO DRUGIE: mimo wszystko działa Pan w domenie publicznej, uzewnętrznia swoje teksty (sam tak czynię) licząc na odzew, więc uwagi o tym, że oto nie pozwoli Pan włazić mi do Pańskiego domu są… zabawne, niezbyt poważne, merytorycznie słabawe. Ten dom sam Pan dobrowolnie otworzył. Wystawił na krytykę – lub pochwały. Bo co mi Pan zrobi gdy za chwilę nacisnę „enter” i wszystko co wyżej pójdzie w świat? Owszem, możemy się pokłócić – tylko po co?

PO TRZECIE: każdy z nas prowadzących określone działania publiczne niestety sam winien dbać o dobrą swą opinię. Druga strona, w tym wypadku ja, nie jest zobowiązana do usuwania komentarzy niepochlebnych dla Pana. Ba, nawet nie zamierzam gryźć się w język gdy mam ochotę napisać to, co wsadziłem do któregoś tekstu sprzed dwóch lat: Pomichowski przedstawia słuszne racje w sposób, z którym nie każdy ma ochotę się zgodzić. I tu rzecz nie w brzydkich wyrazach – tu chodzi o to, że miejscami nieudolnie kreuje się na Pan na naturszczyka, któremu jakoby wolno więcej. Gówno prawda! Wywiad z nowym burmistrzem powinien Pan zrobić, nie Voit-ówna! I dobrze Pan wie dlaczego tak się nie stało…

PO CZWARTE: po ponad 30 latach pracy także w Pańskim zawodzie deklaracje o tym, jak to się nikomu nie chce wchodzić w drogę, jak to się pilnie dba o spokój i harmonię świata proszę zwinąć w rulonik i uszczelnić nim dolną krawędź drzwi, ponoć idzie zima. Gdyby tak się bowiem zdarzyło, że pewnego dnia siedlibyśmy przy czym dobrym i zaczęli rozmawiać o dziennikarskich sztuczkach – to raczej nie typuję swojej przegranej. Myślę zresztą, że wchodząc na moją stronę doskonale Pan o tym wie.

Co dalej? No cóż, ukłonię się i cicho oddalę. Powodzenia!

M.Z.