DWA ŚWIATY?

Nie zdradzę tu żadnej tajemnicy jeśli powiem, że pisząc na tej stronie całkowicie za darmo poszukuję też pracy, która przyniosła by chociaż minimalny efekt finansowy. Kiepsko to idzie, znam mnóstwo osób, które chciały by wynająć mnie do głoszenia swej chwały – ale za darmo. I sądząc z treści prowadzonych rozmów ludzi tych nie przeraża ani mój konserwatyzm, ani marna znajomość takiej tematyki, jak na przykład świat automatów sprzedających kawę i ciasteczka. Nie dziwię się: skoro bowiem potrafiłem w krótkim czasie nauczyć się polskich norm opisujących betonowe rury kanalizacyjne – to i automatyki ciasteczkowej nie muszę się obawiać. Słucham więc jakichś tam komplementów – i kombinuję o co tu w ogóle chodzi. Po co ja im – i po co oni mnie?

Potem są dwie – trzy mało znaczące rozmowy telefoniczne oraz obietnica odezwania się konkretnego dnia. Na maila przychodzi skan ostatnich numerów branżówki, ewidentnie źle skomponowanej i zredagowanej. Dokładniejszy ogląd dowodzi, że ktoś, kto to produkuje nie ma pojęcia ani o robocie graficznej, ani redaktorskiej. Bo gdyby miał to nigdy, przenigdy nie produkował by tzw. blach, czyli stronic równomiernie zapełnionych czarno-białymi znaczkami, bez śródtytułów, wyróżnień i temu podobnych patentów. I nie łączył reklamy z nekrologiem.  A więc wrzucić do layotu kilka pomysłów powszechnie znanych, popracować nad następstwem tekstów – i może być wspaniale! No tak, panie Marku – ale tak konkretnie, po kolei… O nie, mili Państwo! Konkretnie i po kolei to będzie po ustaleniu form zapłaty.

Dlaczego zatem tak się to kończy i jak rzecz całą wytłumaczyć? Przecież nie popełniłem ani jednego błędu dziennikarskiego niczego jeszcze nie pisząc ani nie redagując, nie byłem nieuprzejmy i nie wykładałem na stół wygórowanych żądań finansowych? Co Jej Wysokość Redaktor Naczelna zyskała nawet nie godząc się na spotkanie osobiste z kimś, kto myślą nie zdążył zaszkodzić Jej Majestatowi? Kogo przekonała, że należy Nowego olać w najbardziej typowy sposób, czyli po prostu ignorując jego obecność?

I tu łapię się na ewidentnej swej głupocie i naiwności: przecież odpowiedź zawarta jest w treści stawianych wyżej pytań! Śmiałem mianowicie potencjalnie zagrozić. Samym swoim istnieniem. Możliwością szybkiego nauczenia się specyfiki wąskiego rynku. Potencją lepszego pióra. Nie wiem czym tam jeszcze, pewnie też nigdy się tego nie dowiem, a możliwości jest naprawdę sporo. Nie ma mnie – więc i dla vendingowców nie istnieję. Po problemie.

A pełna prawda jest taka, że być może nie odnalazł bym się pośród tych wszystkich automatycznych kaw i ciasteczek. Nie wzruszył dostatecznie głosem suflującym klientowi komunikat „Wrzuć monetę, wrzuć monetę!”. Albo przeciwnie: sprzedaż maszyn ruszyła by z kopyta, a właściciele firm oszaleli z radości na widok swojej nowej branżówki. Tak czy siak dzisiaj majestat Naczelnej został uratowany. Podupadający majestat – ale dla niej jedyny… I jakoś nikt nie widzi, że człowiek bardziej dbający o własną pozycję, niż o wytwarzany produkt prędzej czy później przyniesie przedsięwzięciu klęskę…

Tkwię w świecie wydawnictw branżowych od lat. Do tej pory tym różniły się od innych prasowych przedsięwzięć, że płaciły za wykonaną dlań robotę, sprzedaż pomysłów, projekty. Do czasu jak się okazuje. Bo i tutaj doszła maniera brania za darmo co do biorących nie należy. „Przecież nie masz nic lepszego do roboty…” I to powód, byście kradli moją pracę czy umiejętności?

No cóż, dziękuję przynajmniej za te kilka telefonów – ta uprzejmość aż tak bardzo mnie nie boli. Półgębkiem dodam od siebie tyle, że dalej szkoda na was czasu… Najwyraźniej żyjemy w innych światach. I tego nie da się ze sobą pogodzić.

M.Z.