***********************************************************************************
W pierwszym
planie przystań to właściwie pomost. Solidny, wyraźnie wyznaczający ostrym
załamaniem miejsce do kąpieli nawet dla dzieci i niewprawnych. Starannie
odnowiony po długiej zimie. Jezioro w tym miejscu, pod wysoką skarpą sprawia
wrażenie cichego. Pomiędzy resztkami trzcin po stronie cumowania łódek przemyka
masa rybiej drobnicy, nie reagują na odgłos ludzkich kroków. Można usiąść
albo stanąć - i posłuchać jakie dźwięki niesie woda. Piła tarczowa gdzieś
daleko, po drugiej stronie na niewielkie wzniesienie wspina się traktor.
Spokój. 
Ogłoszenie
Tak
ich znalazłem: w sieci, na dobrze zrobionej, przyjaznej stronie
http://www.dunaj.olecko.pl/ Jedzie się z odrobiną niepokoju. Trafię – nie
trafię, kto jest gospodarzem, co to za ludzie, pokój jak na fotce, czy
fotograficzna fikcja? Są już na Mazurach pensjonaty wytworne, komfortowe,
drogie jak diabli – ale są. Ta ich część, którą znam zimna jak noc styczniowa.
Im drożej tym gorzej... Podobno to się nazywa „profesjonalizm”. A żeby
ich… W dojeździe do „Dunajówki”, bo o niej będzie mowa, pomocna wskazówka ze
strony internetowej. Trafiamy jak po sznurku. Domek, solidna brama, ładny
podjazd, obok jakieś iglaki, wita starszy pan, później nazywany już tylko
Dziadkiem Antonim. Wchodźcie, oglądajcie, nie ma nikogo, możecie wybierać
pokój… Wybieramy ten zamówiony, Różany z balkonem. Miły i jakiś taki przyjazny.
– Renata ma ważną sprawę w przedszkolu, zaraz do niej zadzwonię to przerwie
i przyjedzie…- Panie, spokojnie, rozpakujemy się trochę, proszę nie
przyspieszać niczego. Napilibyśmy się tylko kawy albo herbaty, jeśli można
oczywiście…
- A co ma nie być można, chodźcie,
pokażę wam kuchnię, jest wszystko gotowe, tylko brać, to wszystko do dyspozycji…
– Piję herbatę przy dużym stole pod solidnym zadaszeniem ganku. Kręci się w głowie: kto tu do diabła napompował tyle świeżego powietrza? Jest otumaniające, nie pomaga ani jeden papieros, ani nawet dwa.
Łowy niespełnione
Kolejny
dzień, siódma rano, może wpół do ósmej, pukanie. - Marek, przepraszam, nie
masz przypadkiem aparatu fotograficznego pod ręką? Wiesz, złowiłem szczupaka i
chcę go puścić, ale trzeba najpierw cyknąć fotkę…-
- Jasne, trzymaj, już się przebieram i
też biegnę…
Po
kilku chwilach jestem na pomoście. Andrzej, właściciel całości, trzyma pod
powierzchnią wody ledwo poruszającego się Potwora. To znaczy – bywają większe.
Ale ten to zbójnik głębinowy, z mocno ciemnym grzbietem i bardzo jasnym brzuchem.
Stoi w wodzie prawidłowo, ale nie porusza się. Aparat zaciął się, może padła
bateria, wymieniam i trzaskam jeszcze kilka ujęć. – Waży jakieś osiem kilo i
pewnie ma z osiemnaście lat. Słuchaj, musisz mnie poprzeć – ja go naprawdę
chcę wypuścić… - Szczupak powoli ożywa. I w pewnej chwili jednym
wytrenowanym ruchem robi zwrot w kierunku podtrzymującej go ręki, z
Andrzejowego palca tryska krew. Ryba schodzi w głąb, pod pomost i niknie z
widoku. Ślady na palcu głębokie, równo cięte, czerwona ciecz pojawia się jakby
znikąd. – E tam, do wesela, pardon, do imienin dziadka zagoi się.-
Wracamy na górę skarpy. Dziadek Antoni jest wściekły: - Tak się nie robi!
Była walka, przegrał, miał trafić na stół!- Andrzej broni się
niemrawo: - Dziadek, rybę kupimy w sklepie, tyle lat tu żył, niech popływa
jeszcze trochę, zobaczysz, on wróci na przystań…Ekipa
Właściciele
pensjonatu: Renata i Andrzej Dunaj. Stąd nazwa: „Dunajówka”. Dziadek Antoni
Ciborowski: prawdziwy dziadek, ojciec Renaty. Dwóch synów Tomek i Michał,
podobni do siebie, trudno dociec który jest który. Trzech córek nigdy nie
poznaliśmy, miały zjechać dzień po naszym wyjeździe. Domek (w poniemieckiej
wersji) kupiony z częścią działki w roku 1992, w niczym na starym, nie do
powielenia zdjęciu, nie przypomina miejsca, w którym mieszkamy. Rozbudowa
trwała lata całe, ten rok jest dopiero drugim, w którym przyjmowani są goście z
zewnątrz. – Skąd pięć pokoi na górze? Ano stąd, że i dzieci pięcioro.
Mieliśmy kiedyś takie marzenie, żeby tu było miejsce na wszystkie rodzinne
spotkania. Ale wiesz – Renata śmieje się trochę smutno - to nie zawsze
wychodzi, dwie najstarsze mają już swoje rodziny i dzieci, los rozpędził
towarzystwo po całej Polsce, bo to i Gdańsk i Poznań. A przecież nie wiadomo
jak się życie potoczy chłopakom, mają swoje plany… Więc mówisz, że to wszystko
wygląda na Przystań? Masz rację, tak miało być. Tylko nie sądziłam, że będzie
od razu widoczne… -Dobre duchy
Dziadek
Antoni przez całe życie pracował „na kolei”. Budował kolejową infrastrukturę,
naprawiał kolejowe mosty i wiadukty, raz w delegacji tu, kiedy indziej kilkaset
kilometrów dalej. Po przejściu na emeryturę i śmierci żony usiadł – i po prostu
nie wiedział co będzie dalej. W środku kołatała się resztka energii – ale
nie było celu. Przez ten domek i działkę kupioną w 1992 roku wszystko
nabrało sensu. No ale jeśli coś ma być zbudowane czy zmienione dla dzieci – to
musi być najwyższej jakości. A w tamtych latach nic nie było proste. Materiały
trzeba było zdobywać, a te, które przyjeżdżały dokładnie sprawdzać, trafiały
się buble pierwszej jakości. I tak to trwało latami, jesienią i zimą w
pojedynkę, dzieci miały własne zajęcia w pobliskim mieście. Andrzej został
radnym, później szefem powiatowej komisji rewizyjnej, pracowicie
ciągnął tę
swoją protetykę, dzieciaki też kosztują. Renatę rwało do innych zajęć – wymarzyła
sobie własne prywatne przedszkole i żłobek. I dopięła tego! Miała dobrą rękę do
takich zajęć, to podstawa pedagogicznego wykształcenia – ale czasem nie
starczało doby na ogarnięcie wszystkiego. Antoni piłował, kleił, wylewał,
łatał, reperował rowery wszystkim wokół, kosił trawę i gotował obiady. Także
dla tych niemot, które snuły się gdzieś w okolicy. – No bo panie to też
człowiek, nie? Należy im się talerz zupy… - Pewnie i należy. Potężna
wkładka mięsna to już gratis, pokosisz wzamian trawę, ale nie zrób sobie
krzywdy… Chłopcy posadzili przez domem, od strony ulicy iglaki. I oczywiście
awantura: dwa czy trzy krzywo, nie w linii! - To przecież nie chodzi o te
centymetry – ale robota to robota, ma być wykonana porządnie!-
Dobry duch Antoni nie liczył lat, po co. Samo się wszystko sumowało, jedne
dzieciaki rosły, rodziły kolejne pokolenia, inne kończyły szkoły i majstrowały
własne Plany. Którejś wiosny nieproszone przyszło osłabienie. Głowa chciała –
ale ciało już nie tak chętnie. No cóż, zanosi się na osiemdziesiątkę niedługo…
Tymczasem nie ma co gadać, sobota idzie wielkimi krokami, trzeba to wszystko
przygotować, zjadą wszyscy, nie może być wstydu! – Marek, podrzucisz mnie do
miasta, mam tam coś do załatwienia? – Podrzucę, pewnie…Próba generalna
W
czwartek wieczorem, wtedy dziadek Antoni zapowiada ognisko. Zjeżdżają jeszcze
przyjaciółki domu, Ela i Joanna. Jeden z braci musiał gdzieś wyskoczyć, więc z
nami, zewnętrznymi, jest nas siedmioro. Mój nigdy nie rozpakowany grill zostaje
w bagażniku autka, wożę go już chyba piąty rok i nigdy na Mazurach się nie
przydał. Andrzej powiada, że w sobotę będzie nie taka garstka, ale ze
trzydzieści osób, warto wszystko przećwiczyć dzisiaj. Renata lekko go strofuje:
- Spalisz, zobaczysz, że spalisz! – Ale nie, udało się,
mięsiwa
przepyszne. Dziadek Antoni lekko zakłopotany, po kilku minutach wszystko mija.
My, ci jeszcze niedawno inni, czujemy się już jak w domu. Nie wiem jak oni to
robią – ale działa. Przystań rusza. I nic o polityce. Nie ma czasu, nie ma
zegarków, jest doskonale nocne, mazurskie niebo, jest domowa nalewka.
„Dunajówka”, a jakże! Pyszności, nie jak winko pepsinowe mojego dzieciństwa, na
apetyt, dla nieletnich i matek karmiących. – Przyjedziecie tu jeszcze? – Ba,
gdy tylko się uda! – No to się postarajcie, pokój znacie, nas znacie, teren
też, wystarczy jeden telefon… -
+ + + + +No i potem sobota - musimy wracać do własnego domu. Po raz pierwszy od wielu lat jest mi smutno i jakoś nie tak. Stara nawigacja nie widzi obwodnicy Olecka, teoretycznie jedziemy w szczerym polu. Mogę to niby wpisać do durnowatej elektronicznej pamięci – ale dziwnie nie mam ochoty. To moja Przystań, nie dla wszystkich!
Marek Zarębski
Fot. strona "Dunajówka"
Magda Faliszewska
Autor
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz