AŁTORYTETY

Kiedy po zakończeniu cyklu chorób zacząłem wreszcie wyłazić na zewnątrz – część komentarzy do tekstów, jakie tu ostatnio popełniłem przeniosła się do sfery pogaduszek osobistych. To znaczy: ja wyłażę na „powietrze świże”, a ktoś odczuwa nieprzepartą potrzebę zapytania czemu myślę jak myślę. Oj, nie miliony mnie indagują, ostatnio to były raptem trzy rozmowy. Za to charakterystyczne…

Najpierw czy naprawdę uważam, że media kłamią. Tak, naprawdę tak uważam: media kłamią! Ale tu też od razu należy dodać, że w swój specyficzny, podstępny sposób. Nie ma bowiem tak, że z dziennika telewizyjnego dowiadujemy się, iż dwa i dwa to jest od wczoraj siedem. Nie. Raczej informuje się nas, że Polska żyje problemem tego zboczeńca Trynkiewicza, pijani kierowcy znów kogoś tam rozjechali, a radni gminy Kacze Doły Północne postanowili, że od jutra nie będą litować się nad dłużnikami właśnie licytowanymi przez komorników. No i że oczywiście dobry Murzyn Obama dalej obstaje przy odebraniu Amerykanom wszelkiej broni. Tak to widzą konstruktorzy siatki informacyjnej. I moim zdaniem rozsiewając owe zakłócone w proporcjach wieści kłamią bardziej, niż radziecka „Prawda” za czasów Stalina, a może nawet wcześniej Lenina. Chodzi oczywiście nie o kłamanie dla kłamania – tu gra toczy się o znacznie wyższą stawkę, a mianowicie o przygotowanie publiki do tego, co wkrótce ma nastąpić. A ma nastąpić czas wywłaszczania ludzi z resztek tego, co jeszcze wczoraj mieli i co wydawało im się nienaruszalne. W imię na przykład totalnej obrony przed zboczeńcami, albo totalnej władzy bankowców nad wszelkim innym stworzeniem żywym i martwym. Leninowska organizacyjna funkcja prasy jest tu tak oczywista, że aż dziw bierze, że tak mało ludzi w tym się już połapało.

Jaki powinien być polityk i dlaczego wieszam psy na „agencie Tomku”? Od początku: polityk winien być skuteczny i z jajami, jego żony i kochanki nie mają dla mnie znaczenia. Zaś agenta Tomka nie sugerowałem ubić i zakopać, ale pozbawić wpływu na stanowienie prawa, czyli pracę w Sejmie RP. Dlaczego? Ponieważ nie dorósł do tego - tak jak milicyjny „krawężnik” nie dorasta do funkcji kreatora ustaw o bezpieczeństwie państwa. To są inne światy po prostu, inna skala myślenia. I zabawa prezesa Jarosława godzącego się na wystawienie nieszczęśnika w wygranych przezeń wyborach parlamentarnych okazała się jednym wielkim nieporozumieniem. Ciekawe ile takich wieści jeszcze do nas dotrze? I właściwie mogę już zapytać wprost: dlaczego niby spalony agent ma być lepszy ode mnie czy mojego rozmówcy? Też chciałbym mieć jego sejmową pensję…

Korporacje… O tym właściwie było u mnie najmniej – ale pytania i tak się mnożą. Odpowiadam: źle myślę o korporacjach, ponieważ to jawna i usankcjonowana forma zdobywanie terenu pozornie bez krwawych ofiar. W istocie te ofiary oczywiście występują, tyle tylko że zostają zapisane po stronie nieszczęśliwych wypadków z powodu zawiedzionych miłości (to coś takiego jak wykrętna drogowa „nadmierna prędkość”) albo kłopotów ekonomicznych. A jakie do cholery może mieć inne kłopoty ktoś, kogo najpierw wyżęto do cna, a następnie wyrzucono z pracy? I zrobił to oczywiście nie sam Najgłówniejsze Szef, ale jego polski współpracownik, coś na kształt kapo w obozie pracy albo i koncentracyjnym… Korporacje są najgorszą zarazą, jaką do nas przywleczono, tu wspieram się również zdaniem ludzi mówiących wprost o tym, że jesteśmy jak kraj kolonialny, w którym tubylcy muszą pracować na swoich panów. Przynajmniej tak długo, póki w ruch nie pójdą maczety i dzidy, to się już zdarzało, powiem więcej: i u nas może zdarzyć, stąd władzuchna nie ufając własnym pretorianom postanowiła zabezpieczyć sobie możliwość wezwania pretorian z krajów ościennych. Powywieszać zdrajców? Pięknie – ale jak to zrobić w narodzie mentalnie spacyfikowanym i ogłupionym, gdzie byle gnój dobrze zarabiający automatycznie aspiruje do miana „Ałtorytetu”?

No i na koniec dlaczego czepiam się tych nieszczęsnych administratorów? Po pierwsze moich gości opisanych w poprzednim felietonie NIE CZEPIAM SIĘ ANI-ANI!!. To są jak najnormalniejsi pracownicy skrzętnie wypełniający polecenia „zwierzchności”, nie robią tego agresywnie i starają się rzecz całą przeprowadzić jak najdelikatniej. Tak było i tym razem. Problem jednak polega na tym, że podejrzewam, iż to nie im, ale właśnie ich „zwierzchności” wpadł do łba utopijny pomysł, że jak ktoś świadomie oszczędza, to pewnie dlatego, że oszukuje. I że należy go złapać, przygwoździć i pewnie naliczyć jakąś solidną karę. To jest po prostu pomysł niesłychany, tak durny, że ktoś, komu wpadła do chorego łba ta myśl powinien iść do kąta i zrobić nie  mnie, ale sobie seppuku – albo jak tam się nazywa ta swoista forma rezygnacji ze zbiorowości. W każdym razie moi goście zostali jasno powiadomieni, że ilekroć zechcą do mnie zapukać i sprawdzić stan kaloryferów czy czego tam jeszcze – zostaną natychmiast zaproszeni do środka i poczęstowani dobrą kawą…

M.Z.