SCENARIUSZ?

Dzisiaj pozostałości rozmów, jakie w ostatnim czasie przeprowadziłem z kilkoma sąsiadami. Najpierw poszło o prognozy związane z naszym domem. Oficjalna wykładnia jest taka: nie ma i nie będzie wykupu lokali. Moje zdanie: nie ma, ale może być. Kiedyś sformułowałem to w felietonie sprzed lat sześciu, jest tutaj: http://mcastillon.blogspot.com/search?q=b%C5%82%C4%85dzenie+mocarstw Czytało go wiele osób, ale jeszcze więcej chciało sobie przypomnieć w ostatnim czasie.

 I dobrze – zdania nie zmieniłem. Mocarze bywają omylni. Muszą ustępować. Zwłaszcza gdy wpuszczonych do wora kiedyś zdezinformowali, oszukali, a dzisiaj grabią. A jak powiada carska jeszcze zasada człowieka można i należy „podgładzać”, wtedy kombinuje jak przeżyć – ale nie wolno głodzić  na śmierć, bo wtedy może wpaść mu do głowy pomysł walki o życie.

I wtedy ktoś mocno mnie przyhamował mówiąc, że potencjalni zmiennicy na tronie wcale nie mają ochoty nam zadośćuczynić. Po ich triumfie po prostu nic się nie zmieni. Co potwierdza następstwo dat związane z korespondencją ujawnioną w  tamtym felietonie. Kto rządził w 2007 roku? Do 31 grudnia PiS. Odpowiedź na przywoływane pismo w sprawie wykupu otrzymaliśmy kilka tygodni wcześniej. Teoretycznie zatem jest to respons PiS-owskich urzędników. Praktyka dowiodła, że znakomicie odnaleźli się w rzeczywistości wykreowanej przez PO - i przynajmniej to właśnie zdarzenie daje do myślenia. Ludzie ci trwają na swych stołeczkach do dzisiaj – co skłania do już ostrożniejszej refleksji, iż być może wiedzieli co się stanie i działali jeszcze przed wyborami na rzecz politycznych następców PiS-u. Jeśli tak: to byli by politycznymi zdrajcami. To smuci i winno skłaniać do refleksji. Bo urzędnik bawiący się w politykę jest czymś po prostu obrzydliwym i do natychmiastowego zwolnienia. Dzisiaj jednak myślę jakby tu z bagna wyjść z życiem.

Płacimy w tej chwili jeden z najwyższych czynszów w Warszawie, w kategoriach własności miejskiej NAJWYŻSZY. Coraz więcej osób nie jest w stanie tego unieść, rosną zaległości. Niestety tkwimy w worku, w pułapce! I nie łagodzi tego świadomość, że jakoś tam starano się. Dwukrotne generalne remonty w  naszych mieszkaniach, te opłacone zmarnowanymi urlopami i dodatkowymi świadczeniami pieniężnymi mówiąc po ludzku można dzisiaj o kant dupy roztłuc! Każda kolejna podwyżka związana jest przy tym z ograniczaniem troski administracyjnej o dom. Co prawda od lat wiadomo, że im mniej obecności administratorów w kamienicy tym spokojniej – ale z drugiej strony elementy, za które wszyscy płacimy winny być naprawiane bez dyskusji. Slumsy mój dom zaczął przypominać już kilka lat temu, dzisiaj wesołych napisów, podartych murów, zdewastowanych wind i nie działającej infrastruktury technicznej jest coraz więcej. Właściwie świństwo jest wszędzie! Nikt już tego nie ogarnia, nikt niczego nie naprawia, zablokowana brama garażowa na poziom zerowy naprawiana była cztery dni – wszak wiadomo, że wszelki pośpiech od diabła pochodzi…. Dziwię się tylko, że ci, którzy wynajmują tam stanowiska za naprawdę duże pieniądze protestowali tak słabo i prócz jednego zdeterminowanego sąsiada od innych skarg nie słyszałem.

Co czynić, jak wyrażać swoją dezaprobatę? Wielokrotnie znawcy przedmiotu doradzali lokatorom drogę sądową. Odpowiadaliśmy, że każdy, kto system sądownictwa zna choćby z opowieści dwa razy zastanowi się, zanim pożegluje w tamtym kierunku. Ludzie w pewnym wieku, nawet nie chcę go tu nazywać dojrzałym, wiedzą też, że bunt indywidualny rodzi ofiary, odwoływać się nie ma właściwie do kogo, nowa generacja prawników na administracyjnych stołeczkach to dzika banda… Więc co? Odpuścić im, niechaj nas męczą dalej? Czy jednak adresować przekazy protestacyjne do przyszłych władców?

OK., można i tak. Może nawet powinno się to czynić. Pod warunkiem, że zapomni się ten fragment utworu Jacka Kaczmarskiego:

 „Oprawcy drżą, padają trony, jutrzenka nam się jawi czysta, przed lustrem ćwiczy już ukłony ten, który bunt nasz wykorzysta”.

M.Z.