LUDZIE LISTY PISZĄ...

...śledzisz co się wyprawia w „Polakach”? Pewno, jasno się na temat działań Muftiego wypowiedziałeś, poleciało kilka epitetów. I co? Zamilczano cię na śmierć, żydowska sztuczka, ale jak widać skuteczna. I koniec. Co dalej? Dlaczego nie ruszysz tyłka i nie zmajstrujesz podobnego portalu? Jestem w stanie znieść cenzurę w tym kształcie, w jakim ją przedstawiałeś i jak ją opisywałeś. Komentarze mogą wchodzić bez akceptacji, są na to sposoby i pewnie je znasz. Jak nie w tym systemie, to na WordPressie. Dlaczego mnóstwo mądrych ludzi typu W.reda jeszcze tam się tłucze? Co ich lub kto do tego durnia ciągnie? Wiesz – napisz, imiona i nazwiska, albo przynajmniej awatary…

List jest oczywiście dużo obszerniejszy, nie ze wszystkimi treściami tam wkomponowanymi zgadzam się, ale nie w tym rzecz.  Forma, że niby oto powinienem ujawniać i wskazywać - też mi nie pasuje. Różnimy się z moim korespondentem/korespondentką przede wszystkim w podejściu do widzenia ludzkich powinności. Dlatego niżej kilka uwag na ten temat. Zacznę jednak od tej uwagi, że list cytuję, bo jest moją własnością jako adresata, nie zawiera w przywołanym fragmencie niczego osobistego, czy intymnego – przeto postanowiłem skończyć z lansadami typu „tego mi nie wolno”. Wolno. Jeśli nie wiedziałeś/wiedziałaś – trzeba było nie pisać.

Otóż w pierwszym rzędzie nie zamierzam spędzać reszty życia przed komputerem. BO TO NIE JEST MOJA POWINNOŚĆ. Ani poświęcać sprawie więcej czasu, niż poświęcam. Tymczasem „zabawa” w portal to nie mniej, jak 12 godzin pracy dziennie. Z nocami włącznie. Wprost: nie mam na to ochoty. Lekkie odpuszczenie tego reżimu prowadzi do złych rzeczy, współczesny Nowy Ekran jest tu najlepszym przykładem. Ni pies, ni wydra, coś na kształt świdra… Daruj przywołanie gomułkowskiego zawołania – ale dokładnie tak to jest. Właściciel „Polaków.eu” ma jakieś dodatkowe pieniądze na tę działalność, nie chcę tu niczego sugerować, ale posługując się przenośnią dzieci nie robią się same, samo tylko grzmi i się błyska. Ja nie mam takich możliwości. Zresztą nigdy szczerze mówiąc do nich nie dążyłem. Jak nie zależało mi na milionach wejść na skromnego bloga. Wystarczyło, że musiałem się sprężyć, by myśl wygładzić i ubrać ją w słowa, pospierać się z jedną czy trzema osobami i wpuścić w sieciowy przestwór jakąś kontrowersję. Widzisz więc, że to różnica skali, środków na jej realizację i psychicznego podejścia do sprawy.

Z Muftiego tymczasem spoza wygładzonej osłonki wyszło zwykłe bydlę. Czy sprawa to irytacji z powodu nieskuteczności włożonej w portal pracy, czy jakieś inne powody – nie mnie sądzić. W każdym razie w tej chwili podejrzewam osobnika o diaboliczne wręcz działania. Stwierdziłem pewnego dnia: widzę co jest, widzę jak to działa, nie podoba mi się, wychodzę z podłej knajpy. Pojawiły się nowe postaci, może lubią być kopane po dupie, może przynajmniej lubią obserwować gdy dotyka to innych, nie wiem i guzik mnie to interesuje. Już gdzieś napisałem, że stało się to dokładnie wtedy, gdy nieco żwawiej ruszyła sprawa tworzenia rzeczywistości poza-portalowej. A może tylko tak mi się zdaje… Któregoś też dnia zaproponowałem nauczenie paru osób paru umiejętności stricte dziennikarskich, ale wyszło, że powinienem to uczynić własnym kosztem, będzie szlachetniej. W nosie mam taką szlachetność, nie jadę z nikim w teren za własne pieniądze, bo ich nie mam – a składkowiczów jak się okazało też po prostu nie ma. Ludzie nie chcą, wyobraź sobie, nauczyć się pisania reportaży czy przynajmniej dobrych sprawozdań! Ostatnia kilkuosobowa wyprawa dokonała się we wrześniu ubiegłego roku nad Wiznę. W całości sfinansowała ją jedna z blogerek „Polaków”, Esperanza, i pewnie spalił bym się ze wstydu, gdyby nie to, że wszystko w sumie się udało, więc mój dług spłacony. To znaczy: wyznaczono mnie do napisania całości, co też uczyniłem i co się spodobało. Kiedyś w ten sposób zarabiałem na życie.

Mój blog raz zamiera, raz odżywa, pochłaniają mnie różne zewnętrzne wobec niego rzeczy. Przychodzą tu różni ludzie. Jedni szukają opinii motoryzacyjnych, inni kawałków wspominkowych, są i tacy, którzy przegrzebują wszystko, co napisałem przed laty na temat domu, w którym mieszkam. Dom to sprawa zamknięta, co z tego, że miałem rację, jeśli gdy był czas nikt w  nią nie chciał wierzyć, nikt nie chciał słuchać, a do rządów dusz doszli ci, którzy publikę doprowadzili gdzie mieli doprowadzić. Czyli do stanu totalnej bezbronności. Prywatnie zżera  mnie to złością – ale jest jak jest i do starej wody nie włazi się po raz trzeci. O samochodach jakoś nie chce mi się pisać, choć pewnie któregoś dnia to odżyje, do stworzenia jest jeszcze co najmniej dwadzieścia kawałków. Jak nie więcej…

Jeden z blogerów „Polaków”, jedyny, z którym utrzymuje jeszcze kontakt mailowy, napisał mi ostatnio, że to wszystko przez mój upierdliwy i porywczy charakter. Może i tak… Ale raz nie chcę zmieniać się na stare lata, dwa jeśli upierdliwością i porywczością jest niechęć do nadstawiania tyłka – to niechaj tak to już zostanie. Trochę szkoda, że nie będzie więcej wiosennych wypraw na Podlasie do pszczelarza, muszę pomyśleć czym to zastąpić, pewnie jakoś się da.

No, to mam nadzieję, że odpowiedziałem obszernie. Bo szczerze na pewno…

M.Z.