TYLKO NIE KŁÓĆMY SIĘ MIĘDZY SOBĄ!!

Wracam na własną, ostatnio wbrew mojej woli zmienioną stronę (ale już naprawiona!) z pewnym lękiem, w końcu nie wiadomo co i który idiota wymyśli, zaś sprawni informatycy-hakerzy zrealizują. No ale niech tam, w końcu z  powodu wyczynu tej ekipy do końca życia w kącie siedzieć nie wypada i nie można. Dzisiaj kilka uwag dotyczących kredytobiorców frankowych i mieszkańców takich domów jak nasz, podobno w oficjalnej wykładni to gmach luksusowy i sprawiedliwie rżnący mieszkańców do gołej skóry. Po czasie bo po czasie – ale zaczęły mi się jawić pewne zbieżności i podobieństwa między tymi sytuacjami.

Frankowicze słusznie podnoszą kwestię oszustwa, jakiego dopuściły się wobec nich banki, jak wiadomo od dawna już nie polskie. Z grubsza oszustwo to polegało wcale nie na tym, że ktoś kogoś o czymś nie uwiadamiał – bo raczej uwiadamiał, tyle że drobnym drukiem na końcu umowy kredytowej. Albo cichym szeptem, ubranym dodatkowo w mądre bankowe słowa, których jak wiadomo człowiek dbający o własne zdrowie psychiczne rozumieć nie potrafi, bo też i nie powinien. Rzecz w tym, że jak się okazało osobnik nie mający złotówkowej zdolności kredytowej nagle ją odzyskiwał w obliczu szwajcarskiej waluty – i już mógł się zapożyczać nie tylko ponad stan, ale w ogóle ponad rozsądek. Dzisiaj wiadomo, że były to czynności służące zaganianiu ogromnej grupy ludzkiej do saka, wora, czy jak kto woli pułapki. Przy czym z góry było wiadomo, że po iluś tam latach zaciągnięty na mieszkanie kredyt mimo, ze spłacany nie będzie mógł zostać skutecznie spłacony, banki mieszkania te po prostu sobie wezmą, spłacone uprzednio kwoty zagarną, a zrabowane ludziom dobra przyniosą bankowcom sowity zysk. Tak, tak, proszę Państwa: tak wygląda rzeczywistość w dniu dzisiejszym. Co dziwnie koresponduje z polityką, którą opiszę niżej.

Otóż ja i moi sąsiedzi dobrze pamiętamy jak w roku 2000 i 2001 Warszawę obiegły anonse prasowe mamiące właścicieli czy najemców za małych dla rozrastających się rodzin lokali na terenie miasta, że oto w swej niesłychanej dobroci Prezydent tego miasta (et consortes) proponują warszawiakom świetny interes. Miał polegać na tym że my, mieszkańcy, damy wam to, co dzisiaj nasze, wy nam wynajmiecie co na kredyt z publicznych pieniędzy zbudowaliście. Po czym urzędniczki odpowiadające na pytania warszawiaków zaciekawionych wizją polepszenia swego losu otrzymały od przełożonych precyzyjne instrukcje. Na przykład na pytanie czemu to właściwie czynsz oferowanych lokali (wówczas TRZYKROTNIE WYŻSZY OD STANDARDOWEGO!) związany jest nie z metrażem, ale jakimś widzimisię ówczesnych władz miejskich panie miały odpowiadać, że z tej przyczyny, iż po pięciu latach możliwy będzie wykup.  Na obowiązujących wówczas zasadach, czyli z 90 procentowym rabatem! Oczywiście gadać skądinąd miłym paniom było wolno – pisać tego i stemplować urzędową pieczątką już NIE!

I tak weszliśmy do wora… Wystarczyło teraz uroczyście wyprzeć się wszystkich obietnic udzielanych ludziom przed złożeniem podpisu pod umową najmu – i oczywiście zmienić zasady wykupu. Po co? Ano na przykład po to, by jak to miało miejsce na późniejszych zebraniach lokatorów naszego domu ten i ów (a raczej „owa”) mógł powiedzieć coś na kształt „widziały gały co brały”. Owszem, proszę Szanownej: gały widziały. Ale też USZY SŁYSZAŁY. Po tysiąckroć – bo tyle mniej więcej osób może dzisiaj złożyć zeznania przed każdym sądem boskim, czy powszechnym i potwierdzić co wyżej napisałem. W tym kraju umowy ustne również mają moc prawną! Dla urzędników ZGN-ów i miasta, zresztą działającego coraz wyraźniej w poprzek zasad samorządowych, a nawet Konstytucji czy podpisanych umów międzynarodowych „stało się światło”. Można było na przykład na dobrze opłacane stanowiska przyjąć parę setek (a może jak niektórzy dowodzą i parę tysięcy) starych kolegów i klientów partii rządzących – uzyskując pewność, „że raz zdobytej władzy nie oddamy nigdy”. Dlaczego? Ano dlatego, że w ten prosty sposób miejski Alibaba zdobywał pewne głosy wyborcze. Który bowiem rozbójnik czy szeregowy członek bandy zagłosuje za tym, by zmienić władzę, a jego samego mianować przestępcą bez zajęcia?

Frankowiczów oszukały międzynarodowe korporacje bankowe. Nas oszukało Miasto, które miało być nasze, ale jest nie wiadomo czyje, choć urzędnicy nadal posługują się językiem polskim. Frankowiczom podobno należy się pomoc państwa. Nam się dalej nic nie należy. Ciekawe dlaczego: i tamci i my podpisywaliśmy nieuczciwe umowy, więc czemu jednych chronić, innych pogrążać? Przy czym my musieliśmy najpierw oddać coś materialnego, brali najchętniej mieszkania własnościowe – frankowiczom wystarczało przekonanie, że są sprytniejsi od reszty świata. Dzisiaj nieszczęście zrównało obie grupy. Jedni i drudzy mogą w znacznej części potracić dorobek swojego życia. Nie namawiam do żadnej wojny pomiędzy oszukanymi, władzy jak się wydaje właśnie o to chodzi. Namawiam natomiast do stawiania czynnego oporu sprawcom opresji: jednoczenia się, domagania, postulowania, a w razie czego i czynnej obrony. Nie może bowiem być tak, że po oddaniu mieszkania własnościowego wartości ponad 400 tysięcy złotych i wejściu w spiralę zadłużenia na poziomie 5 tysięcy lokatorowi grozi się natychmiastowym wyrzuceniem pod most za kilka miesięcy.

M.Z.