A JEDNAK...

A jednak dokonało się przekazanie dokumentów, które mogą teoretycznie ułatwić pracę jednej z naszych sąsiadek w materii starań o obniżenie czynszów i późniejszy (potencjalnie możliwy) wykup mieszkań! W tej sytuacji zobligowany jestem do odnotowania tego faktu – co niniejszym czynię z prawdziwym zadowoleniem. Pakiet jest pokaźny, niektóre jego elementy dublują pisma już znane, inne DOWODNIE WSKAZUJĄ na skalę kłamstw, jakie wobec nas były stosowane. Przede wszystkim mam tu na myśli Biuro Polityki Lokalowej. Niżej powody, dla których tak twierdzę.

Jak moim Sąsiadom i wielu Czytelnikom wiadomo w chwili podpisywania umów najmu ustnie upewniano nas o możliwości wykupu lokali po pięciu latach. W grupie, która te dokumenty sygnowała mniej więcej w tym samym czasie co niżej podpisany (czerwiec 2001 – druga grupa przetargowa) identycznie brzmiące świadectwa zgodni są złożyć wszyscy główni lokatorzy i osoby im towarzyszące (żony – mężowie) rozmawiające z urzędnikami z Canaletta 2. To jest siedziba Biura Polityki Lokalowej. Pozostali tym tylko różnią się od nas, że nie pamiętają dzisiaj nazwisk urzędniczek prowadzących dialogi – potwierdzają natomiast ich charakter i treść. DOKŁADNIE TAKĄ SAMĄ TREŚĆ, JAK WYŻEJ WYMIENIENI! Przez wiele lat we wszystkich rozmowach i korespondencjach ta pamięć była negowana, wykpiwana, a podobnie twierdzące osoby posądzano wręcz o zaniżone zdolności percepcyjne. Nie? A to proszę przeczytać uważnie treść pisma z roku 2007 podpisanego przez Beatę Wrońską Freudenheim:

„…Państwa zarzut jakoby obecne stanowisko było niespójne w związku z pismem Nr PLI.7140/S-36/05/AK z dnia 28 lipca 2005r. w którym podkreślono, że rozważenie możliwości wykupu lokali na ul. Abramowskiego 9 jest uzależnione od złożenia wniosków przez wszystkich najemców mieszkań usytuowanych w tym budynku nie może znaleźć akceptacji ani też uzasadnienia. W przedmiotowym piśmie … zaznaczono bowiem, że przeznaczenie do zbycia musi być poprzedzone analizą i celowością takich działań …”

Niestety szanowna autorko MYLISZ SIĘ! Oto bowiem treść pisma z 2005 roku (patrz fotografia!), skierowanego do ówczesnego przedstawiciela lokatorów, na podstawie którego przystąpiono do intensywnego zbierania podpisów najemców chętnych do wykupu:

„…Szanowny Panie! W związku z pismem Grupy Inicjatywnej w sprawie wykupu lokali położonych w budynku przy Abramowskiego 9 informuję, że rozważenie możliwości wykupu lokali jest uzależnione od złożenia wniosków przez wszystkich najemców mieszkań usytuowanych w tym budynku. Podpisano Zastępca Dyrektora Biura polityki Lokalowej Ewa Ćwiek Wisniewska…”

Jak widać w dokumencie tym mowa jest co prawda o ROZWAŻENIU możliwości wykupu (słowo podkreślone) – ale NIE MA ANI SŁOWA a jakichś bliżej nieokreślonych „analizach”. Niczego w tym dokumencie „nie zaznaczono” – jak utrzymuje Wrońska Freudenheim dwal lata później! Dlaczego? Czyżby w 2005 roku trwała jeszcze pamięć o niedawnych słownych obietnicach wykupu? Czyżby w urzędniczych rozumach kołatała się jeszcze myśl, że obietnice ustne poczynione wobec tak dużej grupy ludzi jednak obowiązują? Twierdzę, że tak właśnie było! Ale już w roku 2007 w dokumentach lokatorzy jawią się jako banda przygłupów nie tylko nie potrafiących „rozumieć” urzędniczych wytworów epistolografii, ale w ogóle czytać ze zrozumieniem. Sytuacja prezentowana przez urzędników miejskich wygląda w ich opisach jak scena z kiepskiego westernu: oto Miasto najechała banda cwaniaków zamierzających dokonać rabunku jakiegoś bliżej nieokreślonego mienia wspólnego – i naprzeciw tłuszczy staje szeryf Beata. Najpierw z „dobrym słowem” mającym poruszyć rozumki niekumatych rabusiów. W kolejnych latach już z innymi, bardziej ostrymi „uchwałami” i „postanowieniami”. Ich lufy dymią do dzisiaj. I gdyby nie wyrok NSA z czerwca 2014 roku – nie mieli byśmy nic do powiedzenia. Niestety jak się okazuje „racja” szeryfa rozmywa się coraz bardziej. Dzisiaj więc miast wykonać wyrok – szeryf „go rozważa”…

W 2007 roku nie  byłem już niczyim przedstawicielem. O piśmie Wrońskiej Freudenheim dowiedziałem się pośrednio – i na tej stronie w tekście „Błądzenie mocarstw i mocarzy” zaproponowałem odpowiedź. Nie skorzystano z tej oferty. Szkoda. Bo gdyby tak się stało konsekwencją prostą byłby zapewne proces sądowy wytoczony Miastu przez oszukanych lokatorów. Zmuszono nas podstępem do niewłaściwego rozporządzenia swoim mieniem. Tak, tak, szanowna pani dyrektor: część obecnych lokatorów Abramowskiego 9 oddała Miastu lokale własnościowe, mówimy więc o mieniu wprost! Dzisiaj doprowadzeni są do stanu bezbronności. Nie mogą zadecydować o niczym poza płaceniem absurdalnie wysokich czynszów. Ani oni – ani ci, którzy stawiali na przetarg mieszkania komunalne, w większości dzisiaj wykupione na podstawie dawniej obowiązujących praw. Jak więc rozumieć twierdzenia, że oto Miasto nie sprzeda czegoś obiecanego do sprzedaży – bo mu się to nie opłaca? Jak zestawiać to z przeprowadzonymi przez Stowarzyszenie „Warszawiak na swoim” badaniami dowodzącymi, iż „opieka” Miasta nad mieniem komunalnym jest co najmniej DWUKROTNIE DROŻSZA, niż opieka właściciela nad własnością prywatną we wspólnotach mieszkaniowych? Rozumiem: Miasto potrzebuje żelaznego elektoratu wyborczego. A któż lepiej wypełni tę rolę, niż sowicie opłacani urzędnicy ZBK-ów, DOM-ów i innych podobnych przechowalni "nietykalnych"? Po prostu "władzy raz zdobytej nie oddacie nigdy" - tak to się za ancien regime'u powiadało, prawda? A ludzie i obietnice? Jacy ludzie i jakie obietnice? Nie ma ludzi, nie ma obietnic: są płatnicy, najemcy, podnajemcy i cała reszta tej menażerii nie potrafiąca pojąć "istoty wypowiadanych przez Władców słów"...

M.Z.