ZANIM...

Zanim wysmażę wreszcie odpowiedź na urzędowe pismo w sprawie „doskonałego” zarządzania naszym domem – info o rzeczach nieco innych. Może i nie wszystkim znanych, ja jednak je pamiętam, bo po wielokroć pisywałem na przykład o oślim uporze niejakiego Mufti Turbanatora z portalu, którego nazwy nie wymienię, by nie robić mu reklamy. Albo o nadmuchanej lali z ksywą Kataryna, ponownie lansowanej w Salonie24. Czy tezach, które swawolny dyzio blogosfery Coryllus (co nie znaczy, że nie miewa niekiedy racji!) wypisuje na temat innych portali, albo swojego ulubieńca Toyaha. I dzisiaj będzie tylko o tym.

Najwyraźniej działający na zlecenie Mufti, od pewnego czasu słusznie przez blogera Mati Rani zwany Mułem, opuścił zdaje się kilka kolejnych szkoleń ideolo, ponieważ bierze w skórę aż miło. Słusznie: odpowiadanie na każde zadane przez bliźnich pytanie innym pytaniem to metoda mająca krótkie nóżki, opisywałem to kiedyś wspominając coś o Schopenhauerze i jego „Sztuce erystyki”. Mati Rani dawno połapał się w jaki sposób przygwoździć czosnkowego aroganta – i robi to konsekwentnie od wielu miesięcy, ostatnio z wyraźnym skutkiem. Tak wyraźnym, że pojawiły się już głosy najętych klakierów (Jacek) że oto trzeba trzymać szyk i nie gubić kroku, bo wszystkim grozi zagłada, Matiemu najpierw. Powiem tak: kto mieczem wojuje ten od miecza ginie i zagłada tego akurat portaliku należy mu się jak psu buda, właścicielowi zaś najwyższa kara, jaką zwykł rozdawać oponentom, to jest zamilczenie na śmierć. Nie wiesz Mufti dlaczego moim zdaniem? Dobra, powiem ci po raz kolejny: ponieważ ufundowałeś siatkę, w którą mieli wpaść naiwni po to tylko, by ich skrócić o… nie, nie o głowę, raczej o pióro. Kobiety-założycielki, Esperanzę i Małą Wandę już wykosiłeś. Impulsywny Zenek zamilkł zdaje się na dobre, masz w tym swój wielki udział. O innych nie wspominam, musiałbym mówić i o sobie, ale tu akurat nie  mam ochoty. Założyłeś więc coś na kształt sekty, która wzorem amerykańskiego guru klientów najpierw zmusi do milczenia, później zaś wywiezie do Gujany i tam namówi do zbiorowego samobójstwa? Coś mi się zdaje, że nie jestem zbyt oddalony od prawdy… A tak w ogóle zaczynasz Mule przypominać w swym uporze pewnego myśliwego, który awansem postanowił stać się pięknym i potężnym. I przymocował sobie  do łba jelenie rogi… Pięknie mu było, jak cholera. Potężnie też. Nie mógł tylko pojąć czemu tyle osób wita go nie w uniesieniu, lecz śmiechem…

Kataryna odkryła rządowy spisek akumulatorowy. Właściwie nie miałbym nic przeciwko dostrzeganiu i takich detali, gdyby nie to, że dama owa jako spalona w poważnej działalności blogerskiej działa tak, jakby pisała tylko i wyłącznie na zlecenie GW (co jest zarzutem dyskredytującym osobę rzekomo niezależną) – więc wszystkie jej para-dziennikarskie wolty są funta kłaków warte. A obserwacje co najmniej podejrzane, nie w swej istocie, ale dacie ukazania się czy potraktowaniu dupereli jako czegoś, co ma niemal przewrócić „rząd”. Śmieszne, prawda? Nie niszczenie kraju, nie spisek kelnerów, po którym co najmniej trzech prezydentów USA z epoki Nixona (Watergate!) musiało by się podać do dymisji – ale właśnie niewytłumaczalna rządowa „troska” o zużyte akumulatory. Więc wypada mi już tylko przywołać fragment dyskusji sprzed kilku lat prowadzonej pod tytułem „Utracona cześć Kataryny”. Jaka do cholery cześć? Z tą „cześcią” jest jak z dziewictwem, traci się raz i na zawsze, nie ma inaczej…

A Coryllus proszę państwa chyba pojął, że problem spalenia Rzymu kilkaset lat temu jest zjawiskiem tak marginalnym, że pięciu się może nabierze, reszta raczej nie – więc przeniósł się do opisywania cierpień wydawców. W jakimś sensie to rozumiem, w końcu ten akurat bloger mniej czy bardziej udatnie żyje z wydawania własnej i cudzej twórczości, zatem temat winien znać od podszewki. I pewnie zna – opisy walk w kisielu wydawniczym z tego co wiem prawdziwe, gorzej, że równie nudne, co rzymskie dywagacje pożarnicze. Mniejsza… Ostatnio jednak na wierzch wychodzi zajadła wojna z Klubem Ronina (co za pretensjonalna nazwa!), portalem Fronda i sprawą związaną z Grzegorzem Braunem. I tu powiem rzecz może jak na mnie dziwną: we wszystkim Coryllus ma rację. Braun, którego kiedyś zacząłem słuchać z powodu ujawnienia czegoś, co delikatnie sugerowano mi przed wieloma laty, mam na myśli tzw. „układ wrocławski”, stał się ofiarą zawodowców w stylu wymienianego wyżej Muła. Szczekają zajadle, obsikują nogawki, machają rzekomym antysemityzmem jak maczugą – co może w pewnej chwili wkurzyć do białości. Niewiele im to da, jednak u profanów utrwala się automatyczna myśl (wielu profanów ma nie swoje, ale właśnie importowane automatyczne myśli), że coś widać jest na rzeczy, skoro tyle osób gada to samo. Jak u Goebbelsa: głupstwo tysiąc razy powtórzone staje się prawdą. Czy na pewno?

M.Z.