Obrazki z podróży: ŚMIERĆ RADIA?

A dokładniej: CB radia. Czyli wynalazku starego jak świat i pewnie pamiętającego technicznie Marconiego i Teslę. W Polsce nie tak dawno to była „nowość”. Już bez zgody Wysokich Urzędów, bez dodatkowych zezwoleń, słaby odbiornik działający w ściśle wyznaczonym paśmie i jeszcze słabszy nadajnik – zabezpieczały na drodze najpierw przed „misiaczkami”, później umożliwiały miejscową informację. Miejscową – ponieważ nawet najdłuższa antena, szczyt marzeń większości kierowców, nie łączyła efektywnie dalej, jak na 5 – 8 kilometrów.

III RP teoretycznie odwołuje się do tradycji swojej numerycznej poprzedniczki, to bzdura, ponieważ PRL trwający w najlepsze nad Wisłą radiowo więcej ma wspólnego z okresem okupacji, niż czasem piłsudczykowskim, czy sanacyjnym. „Za Niemca” posiadanie jakiegokolwiek środka łączności, zwłaszcza radia, było jak najsurowiej zakazane. W PRL-u podobnie. Owszem, można było zostać krótkofalowcem, ale pod ścisłą kontrolą, po zarejestrowaniu i stosownych „kursach”. Ludowa demokracja ludową demokracją – ale ktoś ten burdel musiał nadzorować, prawda? W czasach stanu wojennego słynne stały się audycje nadawane przez nielegalne radia, z reguły automatycznie, w przypadku łapanki wpadał sprzęt, nie ludzie. Wiele lat później iluzoryczna wolność spowodowała, że CB jednak zaistniało i nad Wisłą. Oczywiście na częstotliwościach innych, niż w Europie, w Polsce obowiązują tak zwane „zera”, Europa posługuje się „piątkami” (to się da wyrazić tak: u nas 27,0, gdzie indziej 27,5). Chińczycy natychmiast poczęli produkować aparaty typu „multistandard”. Działają tak i siak. Albo jeszcze częściej – nie działają dobrze ani tu, ani tam. Jest też i taka teoria, powoli się ku niej skłaniam, że w istocie to nie wina producentów. Dostarczają do Polski dokładnie to, co u nich zamówiono. Byle było nie tyle tanie (bo nie jest!), ale przynoszące importerowi i dystrybutorowi godziwy zysk.

Nieformalne stowarzyszenie posiadaczy CB radia pokusiło się o wypracowanie własnego języka. Założenie było skądinąd słuszne: niech się taki jeden z drugim jąkała umysłowy nie męczy skomplikowanym komunikatem, tylko nadaje krótko: za rogiem misiaczki z suszarką. Znaczy się policyjna zasadzka z przenośnym radarem. Nie dziękuje za przekaz Zosia, Stasio czy Krzysio, bo odpowiedź brzmi równie krótko: „mobilek podziękował!”. Tak, tak, w sieci nie mamy imion czy filmowych nicków (słynna Gumowa Kaczka!), wszyscy jesteśmy mobilkami. Szczerze mówiąc coś mnie w tym niepokoiło od początku, zbyt starannie rzecz była reżyserowana – ale niech tam… Po latach anonimowość okazała się jednak zgubą przedsięwzięcia. Na inspekcję drogową właściwie nie mówi się już „krokodylki” (od zielonych strojów i malowania radiowozów), częściej pada dosadne „zielone skurwysyny”. Na najpopularniejszym kanale 19, teoretycznie kanale informacji drogowej, niepodzielnie rządzą kierowcy ciężarówek poruszających się lokalnie i międzynarodowo. W eterze to potężne, mądre, przystojne, przestrzegające przepisów i przebiegłe chłopy. „Misiaczki” unikają ich jak ognia, no po prostu boją się, a przydrożne ssaki leśne całkiem za darmo obdarowują swymi wdziękami. Tylko nie daj Boże stanąć za takim na parkingu i zobaczyć CO (właśnie tak: CO, a nie KTO!) wysiada z kabiny zwykle umieszczonej minimum dwa metry nad ziemią…

 

No więc daje słowo, że napadli nas kosmici! Kurduplowaci, albo spaśli do nieprzytomności, w przepoconych latem podkoszulkach pamiętających czasy „bohaterskiego DDR-u”, wyliniali i śmierdzący – a przede wszystkim bezgranicznie „mundrzy”! Im się należy! Oni muszą! Reszta won do lasu! Bo niby jak można nie czuć szacunku wobec gościa, który właśnie „wydmuchał tego magazyniera na bramce”, albo wstał z bólem głowy po wczorajszej balandze i jednak przymusił się do odbycia kolejnego kursu za dwa tysiaki? Spróbujcie pysknąć takiemu na antenie! Zniszczy was, spuści taki łomot, że ruski miesiąc popamiętacie. I co z tego, że gdy wyjdzie ze swej śmierdzącej wysokiej jamy to okaże się niedomytym kurduplem na krzywych nóżkach i z zalotnym loczkiem na łysiejącym łbie?

Śmierć radia obywatelskiego to właśnie oni, ci cholerni „królowie szos”. Jeszcze nie tak dawno można była na kanale 19 zapytać o krótszą drogę na Olecko, łatwiejszy dojazd z Łochowa do Mińska. O serwis ogumienia za Łomżą. O ceny paliwa na najbliższych stacjach. Dzisiaj odradzam takie pytania. Dowiecie się, że przecież można było kupić atlas – albo w ogóle nie wyjeżdżać na drogę. "Kto nie ma miedzi na dupie siedzi..." Wywrotka z piachem, TIR z naczepą, którego w święto w ogóle nie powinno być na drodze w życiu nie zjadą na obserwowanym ostatnio przeze mnie terenie wschodniej i północnej Polski na bok, nie pozwolą się wyprzedzić za żadne skarby. A jeśli to uczynicie, bo w końcu podróż 70 na godzinę za takim śmierdzielem to żadna przyjemność i ekonomia podróży – to wasza infamia zostanie ogłoszona natychmiast w tak barwnych słowach, że nawet ćwierci nie da się w tym miejscu powtórzyć.

Gnoje zabijają coś, co mogło się rozwijać i rzeczywiście służyć ludziom. W pewnym sensie wywołują efekt lawinowy: klnąc w arcyprymitywny sposób generują podobne odpowiedzi. Zaraza powoli, ale widocznie z wielkich ciężarówek przenosi się w dół, ku mniejszemu tonażowi – współczesny dostawczak nawet przeładowany z łatwością przekracza na szosie setkę i jest powożony przez bardzo podobnego kierowcę. ZAWSZE, powtarzam: ZAWSZE wyjedzie z lasu na drogę tuż przed waszym nosem i z całą pewnością lada moment wykona  manewr, którego uczeni nie są w stanie przewidzieć – a wy musicie, bo śmierć wam niemiła.

Co robić? Najpierw chciałem napisać: olewać smrodów i nie wdawać się z nimi w jakiekolwiek spory. Pokonają doświadczeniem i słownictwem każdego. Dzisiaj bardziej przychylam się do teorii, że należy w eterze ujawniać sprawdzone numery takich wesołków. Nie znoszą tego, ich siłą jest anonimowość i oparta na niej agresja. Większość tego wymownego bydła powozi pojazdami z jakimś wyraźnym identyfikatorem: przewoźnika, reklamowanego biura rozrachunkowego, dystrybutora części maszyn i hurtowni. Wreszcie mają numery rejestracyjne. Wrzucajcie to na mikrofon! „Scania z Wrocławia z reklamą piwa poznańskiego zajeżdża drogę i powoduje poważne zagrożenia przy wyprzedzaniu!”. „Transit WWW 0000 z Siedlec to kierowca bawiący się bezpieczeństwem innych!”. „Na tym i na tym kilometrze drogi numer taki i taki do Lublina wywrotka powożona przez genetycznego chama, nie zaczepiać, nie odpowiadać!”

Mszczę się za tak zwaną drewnianą antenę, słabe radio i uogólniam doświadczenia z trasy maksimum 50 kilometrów? Nic bardziej mylnego. To impresje z ostatnich dwóch miesięcy, radia Alan 109, Lafayette Atena i Dragon Delta Force, anteny Little Will, Lemm AT 3001 i President Oregon. Radia zawsze podłączone nie przez zapalniczkę, ale plusem bezpośrednim. Prócz magnesówki Little Will dwie pozostałe to anteny montażowe. Trasa 2500 km po województwach podlaskim, warmińsko-mazurskim i lubelskim. Uwagi? Użytecznie najskuteczniejszy Alan 109 odkupiony za 120 zł, bardzo dobre filtry antyzakłóceniowe. Lafayette za 250 i Dragon za 1500 to szczyty techniki radionadawczej – ale co mi po komunikacie z auta odległego o 22 km?

M.Z.