ZNOWU W DOMU, TYM DOMU...

Szanowny Panie! Szanowni Panowie!

Na początku tego roku po wymianie wstępnej korespondencji miałem przyjemność spotkania z mokotowskim radnym SLD Panem Markiem Rojszykiem. I to nie są czcze zwroty: rozmowa była nawet więcej niż przyjemna i rzeczowa. Przedstawiłem wówczas sytuację domu na ul. Abramowskiego 9 prosząc radnego o dokładniejsze przyjrzenie się tej sprawie.

Pan Marek w krótkim potem czasie zadał wiceburmistrzowi Zdzisławowi Szczekocie dostępne w domenie publicznej pytanie dotyczące kosztów, jakie poniosła Dzielnica i Miasto na remonty naszej „kamienicy”. Wiceburmistrz Szczekota odpowiedział swoim pismem – wszystko na ilustracjach. Zanim pozwolę sobie na kilka słów komentarza w sprawie tej odpowiedzi chcę powiedzieć, że moje spotkanie z wiceburmistrzem zaowocowało takoż responsem tego urzędnika, jego treść zawiera felieton zamieszczony tutaj: http://mcastillon.blogspot.com/2015/03/odpowiedz-z-mokotowskiego-ratusza.html. Korzystając z prawa polemizowania z dokumentami zamieszczonymi w domenie publicznej mam do powiedzenia co poniżej.

Wracając teraz do pisemnej odpowiedzi P. Szczekoty na interpelację P. Marka Rojszyka: dokument bez wątpienia opiera się na faktach. Niestety ZMANIPULOWANYCH faktach. Co prawda w pragmatyce działania polskich przedstawicieli władz administracyjnych nie obowiązuje brytyjska zasada mówienia prawdy, całej prawdy i tylko prawdy – ale jak to niżej wykażę mieszanie tego, co było (choć być nie powinno) z tym, czego w dokumencie NIE MA jest jeszcze jedną twarzą zwykłej manipulacji.

Dwadzieścia dziewięć punktów pisma wiceburmistrza Szczekoty opisujących

koszty związane z domem Abramowskiego 9 nie zawiera kilku istotnych i drogich detali. Nie ma tam wyszczególnienia kosztów wymiany ceramiki budowlanej we wszystkich lokalach naszego domu w roku 2002-2003. Nie jestem w tej chwili w stanie podać kosztów tej operacji, ale bez wątpienia wymianę kafelków ściennych i podłogowych w 48 lokalach domu można uznać za znaczącą i kosztowną. Dlaczego ta operacja nie została uwzględniona w specyfikacji? Rozumiem, że vice-burmistrz Szczekota oparł się w swojej informacji na materiałach dostarczonych przez ZGN Mokotów albo DOM Wierzbno i że wymienianie tej pozycji przez pracujących tam urzędników jest im co najmniej nie na rękę – dowodzi bowiem wysoce radosnej i nieodpowiedzialnej działalności tych, którzy dom przyjęli do odbioru i przeznaczyli do eksploatacji. Z odpadającymi kafelkami na ścianach i podłogach? Nie ma się czym chwalić, prawda?

Dokument P. Szczekoty nie wspomina również o innym zdarzeniu, które miało miejsce, choć jak widzę w opublikowanym dokumencie nie ma po tym nawet śladu. Myślę o próbie osuszania fundamentów naszego domu na przełomie lat 2002-2003. Opowiadałem o tym na spotkaniu z Panem Markiem Rojszykiem: czynności budowlane podjęto bodaj w październiku, niestety skala prac najwidoczniej przerosła wykonawcę, robotę kończył już podczas trzaskających mrozów. Przesada z tym „trzaskaniem”? Ależ skąd: ziemia z wykopów wokół domu musiała być przed wrzuceniem jej do „dziury” rozmrażania specjalnymi palnikami gazowymi. Oczywiście na wiosnę wszystko osiadło i prace trzeba było uzupełniać…

Punkty 18 i 19 zestawienia przedstawionego przez P. Szczekotę opowiadają o mozole i kosztach docieplania mieszkań na piętrze 7 domu. Dlaczego? Co się stało, że lokatorzy kilka lat nie czuli jakoby zimowych chłodów, a pewnego dnia zażyczyli sobie dociepleń? Odpowiedź jest prosta: lokatorzy jak najbardziej czuli zimno, składali w tej sprawie liczne protesty, ale operacja lepszego izolowania budynku poprzedzona była badaniem (przy pomocy kamery termowizyjnej) przenikalności cieplnej ścian. I tę operację należy wiązać z wchodzącym w życie obowiązkiem narzuconego przez Unię Europejską tzw. audytu energetycznego. Okazało się, że termoizolacja piętra siódmego jest mniej więcej taka, jak w domkach campingowych połowy lat 60-tych, tych z dykty i płyty spilśnionej. Wizja potężnej kary za tę sytuację spowodowała dość gorączkowe działania ekip „ocieplaczy”. Specjalne windy usytuowane bezpośrednio nad wejściami do klatek schodowych (działające bez jakichkolwiek zabezpieczeń!) wwoziły na siódme piętro tony styropianu o 30-centymetrowej grubości. Jednej z sąsiadek, byłej więźniarce Ravensbruck, tak skutecznie „docieplono” lokal, że praktycznie zlikwidowano możliwość otwierania okien i wyjścia na balkon – i gdyby nie interwencja prasowa jednej z ogólnopolskich gazet w mocy pozostało by tłumaczenie robotników i ich kontrolerów, że w ten sposób zabezpiecza się lokatorkę przed „ucieczką ciepła”. Najcieplej przecież w grobowcu rodzinnym w ogóle pozbawionym okiem, prawda? Ad rem: co z tym wszystkim mają wspólnego nieszczęśnicy zasiedlający ten dom na tym piętrze? I pozostali lokatorzy?

Odpowiedź na zapytanie nr 15 Pana Radnego Marka Rojszyka jest w pewnym sensie niebezpieczna także dlatego, że odrywa realnie poniesione na budynek Abramowskiego 9 koszty od tła, od standardowych kosztów ponoszonych na inne kamienice i domy komunalne. Przez  to gubi właściwą perspektywę wyliczenia. Bo być może z wyżej (w poprzednich akapitach) wymienionych powodów niefrasobliwości budowlanej to więcej… A może MNIEJ? Tak czy inaczej: ktoś za to odpowiada. I z całą pewnością nie są to lokatorzy, na których całe to odium kosztów spływa. Stąd niżej podpisany twierdzi, że najwyraźniej rozmawiamy z przedstawicielami władz różnymi językami – choć mój polski i tamten też podobno polski…

A skoro już przy szczegółach jesteśmy – tam ponoć diabeł ukryty… Punkty 27 i 29 wspominają lokal numer 1. Chciałoby się na podstawie skarg mieszkańców tego lokalu powiedzieć, że to „dzieci szczególnej troski”. Bez przerwy ich zalewa. Niestety dokument P. Szczekoty ani słowem nie zająknie się skąd te wszystkie nieszczęścia. A wynikają z uporczywych starań najemców (różnych, lokal zamieniony) tego mieszkania by stworzyć sobie wyimaginowany pałac. Przeróbki, przeróbki i jeszcze raz przeróbki… Ktoś oczywiście powinien udzielać na nie zgody, muszę założyć, że udzielał. Czemu więc dopuścił do sytuacji, w której nastąpiło zalanie, zresztą znacznie większe w sąsiednim lokalu numer 2, o którym zestawienie milczy? Czemu najemca nie opłacił własnej niefrasobliwości z własnej kieszeni i ta pozycja znalazła się w zestawieniu vice-burmistrza? Bo pięknie brzmi i podnosi i tak niemałą sumę pieniędzy wydanych na nasz dom? A co reszta lokatorów ma z tym wspólnego?

Chciałbym zwrócić też uwagę Pana Marka na dodatkowy szczegół: z listy finansowych nieszczęść związanych z moim domem wynika wprost, że nigdy nie był on komercyjny, bo też z tymi usterkami komercyjny BYĆ NIE MÓGŁ. A jednak  przez wszystkie minione lata urzędnicy uporczywie trzymają się jak płotu twierdzenia, że zawyżone i niesprawiedliwe czynsze są wynikiem luksusu, którego jakoby doświadczamy każdego dnia. Wciąż i wciąż… Więc powinniśmy wręcz być wdzięczni vice-burmistrzowi, że nie płacimy jeszcze więcej… Jest to oczywista bzdura i nadużycie. Jak ktoś może opowiadać takie rzeczy – nie wiem. Zdaje się może - zgodnie z instrukcją, którą jak na dłoni widać zestawiając jego pismo-odpowiedź na moje zażalenie z pismem, jakie w roku 2007 lokatorzy Abramowskiego 9 otrzymali od Biura Polityki Lokalowej, sygnowała je naonczas Beata Wrońska Freudenheim. Ten sam sznyt, ten sam wdzięk, te same argumenty... No cóż, jako były dziennikarz wyczulony jestem na kopie i kalki myślowe. A z taką w opisanym przypadku miałem do czynienia.

Szanowny Panie Radny! Doskonale rozumiem, że polityka lokalna różni się od tej poważnej wyłącznie nazwą, że i na Mokotowie działają grupy wpływu, opcje, koterie. Radnych SLD jest bardzo niewielu. Otrzymał Pan odpowiedź, którą na własny rachunek nazywam wykrętną i zmanipulowaną – choć nie kłamliwą wprost. Pan wie lepiej ode mnie, od nas, co czynić dalej. Ja opisując przez wiele lat meandry lokalnej polityki samorządowej wiem natomiast, że jeśli jedna taka manipulacja „wejdzie w ciało” – to następna będzie jeszcze „odważniejsza”. Są ludzie, dla których liczy się racja lub brak racji. I są tacy, dla których dziesięć kilo byle jakich pism znaczy więcej, niż prawda. Kiedy w rozmowie bezpośredniej podnosiłem kwestię złej jakości budynku to przecież nie dlatego, że ja, pojedyncza osoba, mam takie zdanie. Chodziło o to, że miałem w teczce (i mam do dzisiaj – do przekazania Panu) ekspercką opinię o stanie nieruchomości, którą podwładni P. Szczekoty odebrali do użytku i puścili w obieg najmu. (Że co – że to nie za jego kadencji? A o ciągłości władzy to ten pan słyszał?) Jakby w ogóle nie zdając sobie sprawy z faktu, że bubel pokaże swą prawdziwą twarz prędzej czy później, że jak u Murphy’ego jeśli coś ma się zawalić to zawali się na pewno. I nie wystarczy zakrzykiwanie rzeczywistości, nie pomogą magiczne pieczątki i zaklęcia. Pismo P. Szczekoty DOWODNIE TO POTWIERDZA. Opowiadałem Panu podczas naszego spotkania o bezsensie najmowanie drogiej ochrony, która w istocie nikogo i niczego nie chroni, ale kosztuje lokatorów ponad 10 tysięcy miesięcznie. Ktoś się postarał… O co? O swoich policyjnych kolegów-właścicieli ochroniarskich agencji, o sens podobnych działań, o logikę? Oczywiście otrzymałem swojego czasu ostrą reprymendę ze strony jednego z urzędników słynnej Irysowej 19: to nie pańska sprawa, płaci miasto, nie pan, proszę się nie wtrącać… Czy spotkał się już Pan z tak pojmowaną nauką ekonomii i społecznego podejścia do spraw wspólnych?

Po co nas, lokatorów Abramowskiego, ale też Meissnera, Marii Kazimiery, Mickiewicza i Ząbkowskiej nabierano w latach 1998-2001? No cóż – miastu potrzebne były jakieś lokale, nie tak duże jak nasze obecne, ale za to dokładnie i za ciężkie pieniądze wyremontowane. Wypełniło się. Więc dzisiaj należy już tylko uciszać podobnych mnie lokatorów – niepełnymi i zmanipulowanymi zestawieniami finansowymi, z których nic nie wynika, tupaniem nogą jak w piśmie vice-burmistrza do mojej zbiorowości. Stoi tam jak byk, że „miasto nie prowadzi działalności deweloperskiej…”. To jak nazwać tę działalności, która uprawia? Chcą spłynąć na papier słowa, których nie powinienem używać. Nie użyję. Pan wie w czym rzecz.

A prywatnie tyle jeszcze chciałbym dodać, że jestem zwolennikiem twierdzenia, iż ludzie wybrani na urzędy teoretycznie obsługujące obywateli nie są wyznaczeni do wytyczania ścieżek obywatelskiego myślenia – mają natomiast swoim respondentom pomagać, uczestniczyć w rozwiązywaniu ich problemów. Czy tak się dzieje? Oczywiście odpowiedź  jest tu negatywna. TAK SIĘ NIE DZIEJE. Szkoda – ale cóż ja będę biadolił nad rozlanym mlekiem… W 2007 roku napisałem w odpowiedzi na pismo Biura Polityki Lokalowej, że nie tacy mocarze pewnego dnia musieli przyznać, że jednak się mylili. To samo mogę i chcę powtórzyć dzisiaj moim partnerom wysoce kulawego urzędniczo-obywatelskiego dialogu: produkujecie teksty, których wkrótce możecie się wstydzić. I to obciąża was – nie mnie. Któregoś dnia możecie zostać sami ze swoim uporem, bez pracy w sektorze publicznym, zapomniani. Na własnej skórze odczujecie co to znaczy głuchy, nie odpowiadający telefon, co znaczy ślad waszego, a nie mojego uporu odnotowanego przecież w sieci. Nawet dzisiaj nie macie mocy, by to powstrzymać, a ślady zatrzeć. Jutro będziecie kompletnie bezradni.

Marek Zarębski