PODRÓŻ KU SŁOŃCU

Zupełnie inne od domowych-blokowych doświadczenia: podróż na południe Polski. Trzy osoby ze średnim bagażem, sprawny samochód, nawigacja, CB radio, atlasy samochodowe i termosy z kawą. Te ostatnie okazują się praktycznie zbędne: dzisiaj nie ma już miejsc, w których można się zatrzymać na poboczu, czy zjechać na leśny parking i tę kawę siorbnąć. Są za to ogromne zajazdy, na parkingach których niepodzielnie królują duże ciężarówki. A propos – to królowie gadulstwa radiowego i panowie, których – przynajmniej sądząc z wypowiedzi – należy unikać jak ognia. Z ogromnego TIR-a wysiada mocno łysiejący i spasły kurdupel w przepoconej podkoszulce. Kiedy ruszy w eter wyemituje opowieść jak to wczoraj on z Mariolą… Prawdziwy Gigi Amoroso, dowiecie się o szczegółach, które mistrzom gimnastyki artystycznej zdają się niepojęte i niewykonalne. Na drugim biegunie opisy ich szefów. No po prostu poezja!

Polska drogowa najpewniej jest państwem, w którym za informację, gdzie jesteśmy i dokąd jedziemy nikt nie odpowiada. Zwiedzając tę skądinąd przepiękną krainę przed wieloma laty wjeżdżałem zaraz za Warszawą na drogę katowicką, zwaną gierkówką i pomykałem żwawo na południe. Niestety to się skończyło, nikt już nie kocha Katowic i wszystkie znaki informują nas, że właśnie jedziemy na Wrocław. Kompas wbudowany w niemal każdy ludzki mózg buntuje się przeciw tej dezorientacji – ale co tam, zadekretowano i dalej jazda… Z kolei na drodze „krakowskiej” z tablic można się dowiedzieć, że jedziemy na Radom i Kielce, o Krakowie ani słowa. No, po jakimś czasie, drobnym, wypłowiałym drukiem, coś tam z dawnych lat zostało na poboczu… W Kielcach zaczynają się prawdziwe jasełka: wiem co będzie za pięć kilometrów, ale nie mam pojęcia czy to kierunek krakowski, czy wrocławski. Małe ośrodki toczą tu ze sobą śmiertelną wojnę – nie wymienieni na drogowskazach nie istnieją. Więc „wymieniają” się wszyscy, od znanego w świecie Pińczowa, Buska Zdroju, przez Kazimierzę Wielką i Proszowice. Tu zasadzka: zjazdu na autostradę A-4, którą można ominąć kompletnie zwariowany komunikacyjnie Kraków już nie ma. Gdyby jednak jakimś podstępem udało wam się dosięgnąć autostradowej nitki to okaże się, że największą po grodzie Kraka miejscowością jest Wieliczka. Informacji o kompletnie nieznanych Wadowicach brak. Dalej to już prawdziwa loteria. Kto tu nie był ten nie dojedzie, zero szansy. Nam się udało. Pasażerowie pytają jakim cudem. Odpowiadam: widać to psi instynkt z lat minionych. Nic lepszego nie jestem w stanie wymyślić…

Na pasach pieszy ma pierwszeństwo… Prawda jak to pięknie brzmi? Pieszy zatem, taki sobie grubasek może z trzynaście lat, dobiega do pasów i nie zastanawiając się ani chwili, nie rozglądając na boki wpada na nie świńskim truchtem. Jest to tak zwana „racja trupa”. Wyjeżdżający zza zakrętu TIR hamuje tak ostro, że naczepa zarzuca jakieś trzy metry. Na szczęście nikt z tyłu za blisko nie jechał, udało się… Z wąziutkiej uliczki ostro startuje policyjna Alfa Romeo, Białorusin nie ma szans, a policyjna statystyka ostro zaraz pójdzie w gorę. CB-radio ożywa ostrzeżeniami. Dziwne nieco one, bo posługują się szyfrem, którego większość nie-ciężarówkowych bywalców eteru nie zna. Co to znaczy „miśki oznakowane na 452”? Widziałem to wiem. Reszta nie ma pojęcia.

Tak, jesteśmy mocarstwem radarowym. Stoi tego świństwa przy drogach tyle, że gdyby wszystko sprzedali na złom to pewnie małe miasteczko przeżyło by za darmo ze dwa lata. To, co rzekomo miało porządkować ruch i stabilizować prędkości podróżujących okazało się jednym wielkim nieszczęściem. Za radarem każdy pedał gazu idzie w podłogę. Nadrabiają stracony czas. Gdy spóźniam się ze zwiększeniem prędkości trąbią na mnie i przy wyprzedzaniu pokazują chore palce. Pół Polski ma chore palce, ciekawa przypadłość… Długo to nie trwa – za chwilę kolejne rondo. Wielkość znaczka pocztowego, ciężarówki nie mają żadnej szansy na zmieszczenie się. Połowa tych większych idzie tak bardziej „na wprost”. Dzięki czemu już po niedzieli brukarze będą mieli robotę, sprytnie to wszystko pomyślane. Ciekawie robi się w okolicach Warszawy, podczas powrotu. Otóż rondo ma swoje prawa, czyli pierwszeństwo ma ten, który już na nie wjechał. Skutek taki, że w piątkową noc pod Mińskiem Mazowieckim stoi się piętnaście minut, „słoiki” jadące „do łoćców” na południe kraju idą zderzak w zderzak i nie puszczają nikogo. Gdyby ktoś nie wierzył ile tego bractwa „buduje w tygodniu stolicę” – niechaj sprawdzi sam. A doprawdy trudno uwierzyć, że ich służbowe podróże zaczynają się po 21 w piątek…

Z Mińska Mazowieckiego wracam na Mokotów około 23. Jest prawie pusto i zupełnie „bezpiecznie”: z radiowych informacji wynika, że na tej „dróżce” grasują trzy cywilne radiowozy i nikt nie przekracza prędkości 50 km na godzinę. Można dziesięć więcej, ale wiara w rzetelność pomiaru i sprawiedliwy wyrok to jedno – a praktyka drugie. Swoją drogą ciekawostka: „myśliwi” to same Ople Vectra. Stąd zapewne jeden z bardziej niecierpliwych kierowców wrzeszcząc, że „nie będzie Niemiec pluł nam w twarz” i „w dupie mam Claudię Schiffer” rusza ostro do przodu. Dla niezorientowanych: Claudia Schiffer reklamuje w telewizji właśnie Ople. Po kilkuset metrach z lasu w okolicach Starej Miłosnej szarżuje nań owa „niemiecka jakość”. Mamy cię bratku! Kilometr dalej na poboczu czterech facetów ostro leje się po mordach. Ale kogo to obchodzi: leją się to znaczy przepili już wszystko, nie ma sensu wręczać im mandatów i nawoływać do spokoju. Mając trzy promile we krwi nie wolno jechać – ale ci akurat szli na piechotę, a to dozwolone…

No więc świat to naprawdę "my" i "oni". Pod każdym względem. "My" jesteśmy źli, jeździmy za szybko, źle głosujemy i w ogóle zatruwamy środowisko. "Oni" mają piękne skórzane mundurki, strzegą prawa i lubią polować. Od sierżanta po prezydenta. C'est la vie...

M.Z.