TRZEBA GO LECZYĆ!

Gołe baby, pretensje do urzędników, cytowanie „oszołomów” a la Michalkiewicz…  No tak: wszystko to czynię, nawet z pewnym ukontentowaniem. Po czym okazuje się, że liczba wejść na stronę gwałtownie rośnie, w końcu jest coś dla „koneserów” i coś dla inteligentów. O to chodzi, proszę Państwa! Wszystko polega na tym, by do swoich racji przekonać jak największą grupę osób, którzy albo mieli odmienne od mojego zdanie – albo nie mieli żadnej opinii. Pierwsze miesiące tego roku poświęcone były w zasadzie sprawom mieszkaniowym. Ale po ostatniej odpowiedzi od vice-burmistrza Mokotowa Zdzisława Marka Szczekoty, przypominam, że dotyczyła naszych doręczonych, słusznych pretensji wobec miasta związanych z niedotrzymanymi obietnicami – postanowiłem zasięgnąć języka u innych. Okazało się, że na tym tle moje zdanie jest niezwykle łagodne. Dziwne, prawda? Co jest do licha? Czyżbym spadł z pozycji Naczelnego Malkontenta?

Zacznę jednak od czegoś innego, dość przyznaję odległego. Był sobie przed laty przebój „Szklana pogoda”. To z czasów, kiedy telewizji nie wierzyło się z zasady, choć oglądało ją mnóstwo osób. W znacznej części tylko po to, by wiedzieć z czym się nie zgadzać i czego nie lubić. Potem, zwłaszcza po roku 1989, wybitnym manipulatorom udało się to zjawisko zmniejszyć, przemodelować, a w końcu odwrócić niemal o 180 stopni. Część publiki zaczęła telewizją żyć, nawet jeśli nadal dialogów w polskich serialach tradycyjnie nie  było słychać ni w ząb. Wzeszła moda na tzw. gwiazdy i celebrytów, podobno mieliśmy się pasjonować tańcami w kisielu i cholera wie czym jeszcze. Zaraza dotarła i do podobno niezależnego Internetu, przeczytajcie proszę dowolne wydanie Wirtualnej Polski by wiedzieć o czym mówię. Tak czy siak jeżeli niejaki Wojewódzki wyrąbywał standardy chamstwa wieczorem – to tylko po to, by na początku tego wieczoru mogły w dziennikach telewizyjnych (czyli niby audycjach poważnych) królować inne, proporcjonalnie mniejsze chamy. Dodam w tym miejscu: kłamliwe chamy, jako że w audycjach z definicji informacyjnych króluje propaganda, nie prawda. Podobnie wszystko wygląda w rzekomej „polityce” – chamstwo Niesiołowskiego, Palikota czy ostatnio Sikorskiego jest usprawiedliwieniem dla nieporadnych rządów dozorcy żyrandola czy niejakiej Evity Szpadel (Na Metr Wgłąb). Koło się zamyka: skoro Zyzio kręci to i mnie wolno. Wkrótce nikt już nie będzie pamiętał co było najpierw, jajo czy kura. To i tak bez znaczenia – dzisiaj telewizję włącza się tylko po to, by przymusowo obejrzeć półgodzinny zestaw reklam, z rzadka przerywanych filmem, który obleciał już wszystkie podobno konkurencyjne stacje. Reszcie wiary dawać nie należy. Znów „coś knują”…

Kiedy po fikcyjnym przełomie roku 1989 twórcy ówczesnego ustroju państwa utrzymywali, że „od dzisiaj to jest już państwo prawa” zapewne nikt nie przewidywał jak potężny kij dają do ręki urzędnikom pośledniejszej rangi. Dzisiaj wystarczy najpierw wymyślić jakiś absurdalny przepis, kompletnie niezgodny z prawami wyższego rzędu (np. Konstytucją!) – by móc następnie każde świństwo uzasadnić tym właśnie podwórkowym bzdetem. Samorządność już nie jest samorządnością – zgodnie z zasadą, że „demokracja demokracją – ale ktoś tym burdelem musi rządzić”. I nie ma już samorządnych dzielnic Warszawy. Jest mityczne Miasto: moloch pożerający wszystko i wszystkich, którzy staną mu na drodze. Ludziom można obiecywać złote góry – ale jak to w polskim „parlamentaryzmie” bywa poseł nie jest związany instrukcjami swych wyborców. Wybrali go i dość tych żartów! Poszła won hołoto! Urzędnik też już niczego nie musi. W końcu to nie on 14 lat temu składał nam, lokatorom, jakieś obietnice. I dzisiaj nie chce mieć świadomości, że obowiązuje go ciągłość władzy. Wydano powielaczowy przepis, że nie musi. Więc jak to w „państwie prawa” – można kłamać, mataczyć i twierdzić, że wyborca i lokator w jednym to przecież niedouczony idiota, kompletnie nie pojmujący istoty władztwa i „interesu publicznego”. W końcu rabusiowi rabunek „musi się opłacać”…

„Szklana pogoda” pierze nam umysły, degeneruje i przyzwyczaja do tego, do czego rozsądny człek nigdy przedtem przyzwyczaić by się nie chciał. To jest metoda postępowania wobec żaby, wrzucona do wrzątku natychmiast zeń wyskoczy, podgrzewana powoli niechybnie ugotuje się na miękko. Urzędnicy pieprzą trzy po trzy, zgrabnie to niby ubrane, ale jaka by ta szatka nie była – sensu w treści nie ma za grosz. Liczy się ilość i ustawiczne nękanie – obywatel ma w efekcie zrezygnować, pęknąć, dać sobie siana. Po to obsadza się ludzi na urzędach, by postępowali jak w powiedzeniu, że „cierpliwym i ustawicznym działaniem nawet konklawe można przekonać do ludożerstwa”. Co z tym czynić? Nic. Po prostu nie ustępować. Prawda ma to do siebie, że niestety wymaga obrony i walki o nią. Owszem, każdego dnia przekonują nas, że zamachiwanie się siekierą na słońce nie ma sensu, że mocniejszego się nie pokona. A jednak… Może być jak na tytułowej ilustracji? Proszę Pani: że co, że znów ta goła pupa? Owszem. Ale jak to Pani ustaliła już przedtem - mnie trzeba leczyć.

M.Z.