CIEKAWE?

Co dzisiaj dzieje się, co słychać nowego w materii spraw mieszkaniowych na Abramowskiego? Otóż NIC SIĘ NIE DZIEJE I NICZEGO NIE SŁYCHAĆ. W pewnym oczywiście sensie – ponieważ urzędy mają kodeksowo przewidziany czas na odpowiedź i te dni jeszcze nie minęły. Ta cisza jest więc w pewien szczególny sposób usprawiedliwiona. Równolegle jednak wzrasta zainteresowanie tekstami związanymi z tą sprawą pośród lokatorów podobnych domów i kolonii domów. To widzę po wejściach na stronę, czytelnictwie określonych tekstów, a nawet tych komentarzach, których autorzy zastrzegają sobie nie publikowanie ich pod felietonami. Pisałem już o tym, nie ma co się powtarzać. Święta zintensyfikowały tę falę, najwyraźniej wolny czas sprzyja podobnym lekturom. Pojawiło się jednak zjawisko, które mocno mnie niepokoi.

Jak to już przedtem okazjonalnie pisałem: są ludzie, którym poruszane przeze mnie tematy w jakiś sposób są bliskie, ale którzy koniecznie chcą wszystko „dyskutować”. W sensie „a to powinien pan inaczej ująć, tamto określić, w ogóle zaś nie tak ostro, władza nie lubi nachałów i uparciuchów”. Szanowni! Przecież możecie wszystko, co ja jakoby niewłaściwie czy nieprecyzyjnie ująłem określić sami, ubrać w stosowne słowa i wysłać gdzie trzeba. Nic nie stoi na przeszkodzie podobnemu działaniu. Jakoś jednak do tej pory tego nie uczyniliście, przynajmniej nie ma śladu podobnych dokonań - to dlaczego?

Co się zaś tyczy tego co i kogo lubi władza: jestem zwolennikiem twierdzenia, że ludzie wybrani na urzędy teoretycznie obsługujące obywateli nie są wyznaczeni do wytyczania ścieżek obywatelskiego myślenia – mają natomiast swoim respondentom pomagać, uczestniczyć w rozwiązywaniu ich problemów, reprezentować zbiorowość na zewnątrz. Czy tak się dzieje? Oczywiście odpowiedź  jest tu negatywna. TAK SIĘ NIE DZIEJE. Szkoda – ale cóż ja będę biadolił nad rozlanym mlekiem… W 2007 roku napisałem w odpowiedzi na pismo Biura Polityki Lokalowej, że nie tacy mocarze pewnego dnia musieli przyznać, że jednak się mylili. To samo mogę i chcę powtórzyć dzisiaj moim partnerom wysoce kulawego urzędniczo-obywatelskiego dialogu: produkujecie teksty, których wkrótce możecie się wstydzić. I to obciąża was – nie mnie. Któregoś dnia możecie zostać sami ze swoim uporem, bez pracy w sektorze publicznym, zapomniani. Na własnej skórze odczujecie co to znaczy głuchy, nie odpowiadający telefon, co znaczy ślad waszego, a nie mojego uporu odnotowanego przecież w sieci. Nawet dzisiaj nie macie mocy, by to powstrzymać, a ślady zatrzeć. Jutro będziecie kompletnie bezradni.

Dostałem też propozycję niesłychanie oryginalną – choć może tu akurat powinienem użyć słów dosadniejszych. Mniejsza… Chodzi o to, bym gdzieś do kogoś pojechał i wytłumaczył mu (a może im?) bliżej nie nazwane „szczegóły” mojego działania. Usiłowałem się dowiedzieć kto zacz mnie tak głośno wzywa do pogawędki, jakie ma powody, w czym rzecz. Oczywiście bez merytorycznej, jasnej odpowiedzi. Gdzieś tam w trakcie dalszej wymiany duserów użyte zostało sformułowanie, że oto uprawiam propagandę z gruntu fałszywą i złą, w pewnym sensie śladem „znanego publicysty”, któremu ponoć do pięt nie dorastam. Pierwsza myśl na to dictum była taka: skorom taki nieporadny, to cóż niepokoi respondenta? Michalkiewicz, którego tu często i obficie cytuję? To proszę zaprosić do siebie samego Mistrza, a nie zawracać mi głowę! Oj, wiem, to niemożliwe. Mistrz odpowiedział by zapewne tak, jak to uczynił w jednym z ostatnich felietonów, oryginał tutaj http://michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=3363  A obszerny cytat, na którym mi zależy i który chciałbym osobie „zapraszającej” przekazać jest taki:

„…w tym przypadku wypada przypomnieć instrukcję wydaną przez „Macieja Poleskiego” czyli Czesława Bieleckiego jeszcze w latach 70-tych w ramach „Małego Konspiratora”. Instrukcja zalecała, by wezwany na przesłuchanie zawsze domagał się od ubecji formalnego wezwania na piśmie, z zaznaczonym numerem sprawy oraz adnotacją, w jakim charakterze jest wezwany: świadka, czy podejrzanego – bo od tego zależał status procesowy. Toteż kiedy pewnego razu asystent resortowej „Stokrotki” zadzwonił do mnie z zaproszeniem do programu w TVN, odpowiedziałem, że oczywiście stawię się na przesłuchanie, jednak pod warunkiem otrzymania pisemnego wezwania z numerem sprawy oraz zaznaczeniem w jakim charakterze „Stokrotka” będzie mnie przesłuchiwała: świadka, czy podejrzanego. - „Razwiedka, nie razwiedka – porządek musi być!” - dodałem na koniec i od tej pory mam od resortowej „Stokrotki” całkowity spokój. Okazuje się, że podobnie jak w latach 70-tych, również i dzisiaj ubecja próbuje uchylać się od formalizowania swoich kontaktów z obywatelami, próbując stwarzać wrażenie spontaniczności i normalności. Nie ma żadnego powodu, by ubowcom w tym pomagać, bez względu na to, czy pracują po komendach, czy w stacjach telewizyjnych dlatego powrót do wypróbowanych zasad „Małego Konspiratora” wydaje się pilnie potrzebny…”

Zatem Szanowny: uznaj, że i ja mam Ci tyle do powiedzenia.

M.Z.