FELIETONIŚCI JEDNAK MAJĄ RACJĘ!

Napisałem swojego czasu, że sytuacja lokatorów takich domów jak nasz żywcem przypomina sytuację chłopów pańszczyźnianych, ba, więcej nawet – chłop pańszczyźniany to i owo jednak mógł, my już nie. Po prostu formy niewolnictwa ewoluowały, ale tak skutecznie, że nawet dzisiejsi chwalcy jakiejś tam „panny demokracji” nie tają, iż na straży naszego niewolnictwa nie stoi przygłupi ekonom, ale bardzo skuteczna w działaniu policja skarbowa. I kilka innych służb, co to teoretycznie powinny przeprowadzać staruszki przez ulice – ale wolą te staruszki mające i 800 zł renty łupić mandatami na przykład w wysokości 500 zł i więcej.

No i rozpętała się burza, nie tyle w komentarzach (tu oponenci już tacy odważni nie są), co rozmowach gdzieś w okolicy parkingu czy garaży. „Pan się posuwa za daleko, pan obraża uczciwych urzędników, panu jak temu zboczkowi wszystko kojarzy się z jednym, to proszę pana nie są argumenty, tylko epitety…” Co ja na to? Najczęściej albo nic, albo coś zjadliwie: bo po co tumanowi coś tłumaczyć jak i tak nie zrozumie, lepiej już doradzić kontynuowanie pieszej podróży w założonym kierunku. Ostatnio jednak znalazłem na stronie Stanisława Michalkiewicza ten oto smakowity felieton, oryginał pod adresem http://michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=3352, tu przywołuję najistotniejszy dla nas fragment:

 

Pańszczyźniaki

Felieton  •  tygodnik „Nasza Polska”  •  25 marca 2015

„…Źródłem przekonania, że najcięższa jest dola chłopa, jest pańszczyzna. Była to forma zapłaty za korzystanie przez chłopa z ziemi należącej do dziedzica i początkowo, tzn. w wieku XII miała charakter raczej symboliczny (do 4 dni w roku), ale w wieku XVI podwyższono ją do 1 dnia roboczy w tygodniu od łanu, to znaczy – prawie 18 hektarów. Potem co i rusz podwyższano wymiar pańszczyzny, aż wreszcie doszło do 7 dni w tygodniu od łanu, co oznaczało, że jeśli przepracował dzień z dwoma synami i parobkiem, to zaliczano mu 4 dni. Pańszczyzna może nie byłaby tak uciążliwa, gdyby nie postępujące równolegle coraz ściślejsze przywiązanie chłopa do ziemi, karanie „zbiegostwa”, czyli samowolnego opuszczenia miejsca osiedlenia, z jednoczesnym rozszerzaniem możliwości rugowania chłopa z ziemi, której był użytkownikiem. W dodatku w XVI wieku wyjęto chłopów spod jurysdykcji sądów królewskich i poddano sądownictwu patrymonialnemu, co właściwie czyniło z nich niewolników.
Minęły wieki, podczas których zlikwidowane zostały dotychczasowe formy poddaństwa, a potem na pewien czas przywrócone, co prawda pod hasłami nieubłaganego postępu, w postaci kołchozów. Kołchoźnik nie miał żadnej własności, był przypisany do ziemi i karany za „zbiegostwo” i tylko korzystał z przywileju bycia sadzonym przez „trójkę” NKWD. W tej dziedzinie korzystał z równości wobec prawa. Te formy poddaństwa zostały obecnie skasowane, ale to nie znaczy, że nie zostały zastąpione innymi. Warto tu zwrócić uwagę, że chłop pańszczyźniany wprawdzie był uciskany, ale z żadnych świadectw nie wynika, żeby był bezdomny. Mówiąc krótko – stać go było na chałupę, a to przekonanie przetrwało aż do naszych czasów w stylizowanej na ludowo góralskiej przyśpiewce, że „co to za gospodarz, co nie ma chałupy”. Tymczasem dzisiaj, zwłaszcza w miastach, pod tym względem jest zdecydowanie gorzej. Oto młodzi ludzie zakładający rodziny odczuwają lęk wobec konieczności zapewnienia sobie i rodzinie mieszkania. Na kupno za gotówkę przeważnie ich nie stać, wynajmowanie na dłuższą zwłaszcza metę mija się z celem, bo na skutek nieobecności na polskim rynku przedsiębiorcy zwanego kamienicznikiem, czynsze są wysokie, więc jedynym wyjściem jest zaciągnięcie w banku kredytu. To jednak oznacza konieczność spłacania go przez 30-40 lat, w trakcie których narastają procenty powodujące, iż trzeba wyłożyć kwotę dwu, a niekiedy nawet trzykrotnie przewyższającą rynkową wartość mieszkania. Konieczność spłacania kredytu przez 30 do 40 lat powoduje, że kredytobiorca nie może sobie pozwolić na utratę zajęcia, zwłaszcza na czas dłuższy niż kilka miesięcy, a to zmusza go do przyjmowania każdych warunków. Co więcej, konieczność spłacania kredytu sprawia, że cała rodzina staje się przypisana „do ziemi” i chociaż nie ma kar za „zbiegostwo” jako takie, ale „zbiegostwo” nadal jest dotkliwie represjonowane finansowo, przy wykorzystaniu niezawisłych sądów. Okazuje się, że po upływie 400 lat znowu pojawia się u nas kategoria osób o statusie podobnym do statusu chłopów pańszczyźnianych, przy czym z pańszczyzny tej korzystają nie tyle właściciele ziemscy, co finansowi grandziarze, tworzący lichwiarską międzynarodówkę.
Sytuacja jest o tyle gorsza, że o ile dawny dziedzic był rzeczywiście właścicielem ziemi, a więc realnie istniejącej wartości, to bank jest pośrednikiem w dystrybucji pieniądza fiducjarnego, kreowanego przez banki emisyjne dosłownie z niczego. Banki emisyjne produkują z niczego walutę, którą obywatele muszą posługiwać się pod rygorem odpowiedzialności sądowej na zasadzie wydawanych przez rządy przepisów o prawnym środku płatniczym. Warto zwrócić uwagę, że rządy przeważnie są właścicielami banków emisyjnych, z którymi wchodzą w rodzaj przestępczej zmowy na szkodę własnych obywateli. Fiducjarny pieniądz produkowany przez bank emisyjny i rozprowadzany przez banki komercyjne, które w banku emisyjnym „pożyczają”, jest wprawdzie fikcyjny, ale już ludzka praca, za te pieniądze kupowana, jest już prawdziwa, podobnie jak naprawdę dokonuje się przechwytywanie własności. Wygląda na to, że pańszczyźniany ucisk na naszych oczach się odradza, przybierając tylko bardziej zakamuflowane, bardziej skomplikowane formy i doprowadzając państwo do degeneracji. Przybiera ono postać organizacji przestępczej o charakterze zbrojnym, której funkcjonariusze w osobach Umiłowanych Przywódców, skaczą z gałęzi na gałąź przed finansowymi grandziarzami.

Stanisław Michalkiewicz…”

I jak się macie po tej lekturze, Szanowni Oponenci? Taki jestem odosobniony w wykładanych treściach i taki nieoryginalny w skojarzeniach? Michalkiewicz kładzie w swoim felietonie nacisk na kredytobiorców – ale czy my, lokatorzy rzekomo „miejscy i komercyjni” różnimy się od nich w jakikolwiek sposób? Oczywiście NIE RÓŻNIMY – a nawet mamy gorzej. Dzisiaj zatem nie obiecuję żadnej poprawy, co myślałem to myślę dalej, co mi się kojarzyło to i kojarzy.

M.Z.