WRACAMY NA SWOJE...

A konkretnie do nadchodzących coraz szybciej wyborów samorządowych. W mieście, które może i jest wiosną barwne – ale na pewno zwróciło się przeciw swoim mieszkańcom. I dzisiaj z uporem maniaka tkwi w tym błędzie, stosując liczne wybiegi mające na celu zachowanie status quo. To znaczy wysokich pensji miejskich, wszechwładzy każdego urzędasa centralnego (Ratusz!) czy dzielnicowego – przy oczywiście rzekomej totalnej niemożności wyprzedawanej mieszkańcom jako panaceum na każdy zgłoszony przez nich problem. Informujemy „Władców”: ta maść już nie działa, a nasza cierpliwość właśnie się kończy!

Skontaktowałem się dzisiaj ze sztabem wyborczym Jacka Sasina. To jeden z dwóch kandydatów na prezydenta mojego miasta, który kwestię w tym domu pierwszoplanową, czyli obniżenia kosztów „toczenia” (zbójeckie czynsze!) i umożliwienie lokatorom wykupu zajmowanych mieszkań stawia na jednym z pierwszych miejsc prowadzonej kampanii wyborczej. Opowiedziałem o barwnych losach kamienicy, minionych i aktualnych wojnach z urzędnikami dzielnicy, każdą wypowiedziana kwestię wsparłem przekazaniem Sztabowi kserokopii dokumentów, wyroków NSA, artykułów, pism skarżących i odpowiedzi na nie. Zaproponowałem również, by kandydat Jacek Sasin zechciał potraktować nasze potencjalne głosy jak najpoważniej – z zastrzeżeniem, iż w wypadku jego wygranej będziemy domagać się realizacji przedwyborczych obietnic. Zaproponowałem również, by kandydat zaraz po wygranych wyborach zechciał odwiedzić nas i powiedzieć:

DOŚĆ WASZEJ PAŃSZCZYZNY! OD JUTRA ŻYJECIE W WOLNYM I PRZYJAZNYM MIEŚCIE!

To hasło przekazuję całkiem honorowo do wykorzystania…

Kiedy kilka tygodni temu w odpowiedzi na moją skargę dotyczącą nieproduktywnych, a drogich ochroniarzy i złego zarządzania domem otrzymałem odpowiedź sygnowaną między innymi przez samorządowych władców Mokotowa – postanowiłem nie przywoływać jej tutaj i broń Boże szczegółowo nie komentować. Prosta przyczyna: stek banialuk niewart jest czasu, jaki trzeba by mu poświęcić. Rozziew pomiędzy deklaracjami autorów pisma, a stanem faktycznym domu i czynnościami wobec niego wykonywanymi tak wielki, że nie przychodzą  mi do głowy żadne parlamentarne określenia – a tym razem innych nie chciałbym używać. Sytuacja spowodowała jednak, że począłem szukać innych dowodów na bezsensowną gospodarkę lokalową prowadzoną przez obecny Ratusz. I nie trzeba było długo szukać. Przywołane dalej dane pochodzą ze strony Stowarzyszenia „Warszawiak na swoim”.

„…Musimy zrozumieć – polityka mieszkaniowa miasta służy tylko urzędnikom i nie ma nic wspólnego z mieszkańcami. Dwie kadencje z apanażami rzędu 300-400 tysięcy rocznie starczą, by nie martwić się emeryturami, zusami, filarami, OFE itp. itd. Duże pieniądze są po prostu marnowane, zamiast iść na poprawę sytuacji mieszkaniowej Stolicy…”

Smacznie? Pewnie że tak! Autorzy dowodzą dalej, że w latach 2008-2012 na podstawie uchwały z roku 2004 miasto sprzedawało ponad 2000 mieszkań rocznie. Przychód z tego tytułu: około 70 milionów złotych. W 2013 roku poczęła obowiązywać uchwała znacznie ograniczająca bonifikaty udzielane dotychczas przy wykupach. Pamiętają Państwo: z 90 procent do maksimum 50 procent. Dzieci gorszego i lepszego Pana Boga… My to ta druga grupa. Na efekt nie trzeba było długo czekać. Zaplanowano (cholera – jak za socjalizmu!)  sprzedaż 684 mieszkań, sprzedano 18. TRZYDZIESTOKROTNIE MNIEJ! Czy bardzo pomyli się ktoś mówiący, że sprzedaż praktycznie ustała?

Ciąg dalszy tekstu z „Warszawiaka na Swoim”: „… Miasto posiada około 90 tysięcy mieszkań w swoim zasobie. Częścią zarządzają wspólnoty, częścią miasto – przy czym miasto zarządza ponad dwukrotnie drożej. Można szacować, że miasto wydaje rocznie około 140 milionów złotych więcej, niż wspólnoty, przekłada się to rocznie na wybudowanie 700 nowych mieszkań. Z tego punktu widzenia w interesie mieszkańców miasto powinno albo pozbyć się mieszkań, albo zmienić sposób zarządzania…”.

I co? Wyobrażacie sobie swoich administratorów rozwieszających na klatkach schodowych naszego domu ogłoszenia typu „Wybitny fachowiec budowlany, zarządca, szuka zajęcia”? Pewnie że nie wyobrażacie. Bo przecież „wybitni fachowcy” zrobią wszystko, by obecnego żerowiska nie stracić. By doić nas jeszcze intensywniej, by opowiadać nam pierdoły wyssane z palca, by unikać wykonywania choćby połowy tego, do czego zobowiązuje ich podpisany angaż i przyzwoitość. Prędzej piekło zamarznie, niż nauczą się liczyć nasze pieniądze (bo swoje liczą wspaniale!), poznawać zasady rozsądnej i skutecznej ekonomii i nie wmawiać obywatelom niekonstytucyjnie, że ci nie mają prawa interesować się celowością wydatkowania pobranych od nich pod przymusem grubych setek złotych.

„Warszawiak na Swoim” przynajmniej w zakresie tekstów, do których się dostałem ma również swoje wady. Nie znajdziecie tam ani słowa o oszustwie, jakiego dopuszczono się wobec specjalnej kategorii lokatorów komunalnych. Czyli wobec nas, użytkowników czegoś, co jest rzekomo „komercyjne”. No cóż, nie mam im dzisiaj tego za złe. Dopuściliśmy kiedyś do tego, że reprezentowanie lokatorów z Abramowskiego przeszło w ręce… powiedzmy łagodnie… niezbyt odpowiedzialne. A dwóch panów, gdy będzie  trzeba wymienię ich nazwiska, zrobiło wszystko, by nie konsolidować się z innymi, podobnymi do naszego budynkami z Żoliborza, Gocławia czy Pragi. Tam dzisiaj działają prężne, oficjalnie zarejestrowane Stowarzyszenia. U nas smutek tropików. A może nawet TRUPIKÓW.

Informuję przeto sąsiadów: intensywnie nawiązuję zerwane kontakty z innymi budynkami miejskimi komercyjnymi. Mam już pierwsze obietnice ustaleń dotyczących wspólnego działania. Zmowę zła dokonanego wobec nas, naszych dzieci, naszych losów TRZEBA POKONAĆ. Rozsądnych zapraszam do współpracy. Nierozsądni, pieczeniarze, interesowni – niechaj się lepiej trzymają z daleka.

M.Z.