WRÓŻBY?

Ostatni tekst o moim-naszym domu odnotował rekordową liczbę odsłon. Komentarzy jakby mniej – ale też nie ma się co dziwić, ludzie lubią zmieniać polityków, nawet tych zagranicznych, ale nie lubią wychylać się na własnym podwórku. Nadal obowiązuje zasada „tisze budiesz dalsze jedziesz”. Parokrotnie zapytano mnie podczas prywatnych rozmów czy zmiana Bufetowej na mocy decyzji nadchodzącego referendum równoznaczna jest na przykład z automatycznym odblokowaniem wykupu naszych mieszkań po ludzkich cenach. Odpowiadam: NIESTETY NIE.

Co uważniejsi moi Czytelnicy doskonale wiedzą, że reprezentuję ten model postrzegania współczesnego świata, w którym jaka by opcja polityczna nie dominowała w Polsce – to i tak za główne swoje zadanie władcy poczytują odbieranie ludziom własności. Powtarzam: odbieranie, a nie przysparzanie! Właściciel czegokolwiek jest człowiekiem „bardziej się awanturującym” – więc niby po co komu rosnąca liczba takich obywateli? Po nic. I to jest odpowiedź generalna. Istnieją w niej jednak pewne luki, które chciałbym dzisiaj wymienić – i które dla potencjalnych, przyszłych właścicieli mogą być nadzieją.

Luka pierwsza: stan prawny jest dzisiaj taki, że wywalić lokatora na bruk wcale nie jest tak łatwo. Nie jest prawdą, że gdzieś w mokotowskiej okolicy czekają na niepokornych dłużników liczne nie zasiedlone magazyny czy jakieś inne pustostany, do których wysportowani komornicy wywalą opornych. Część z nich to zresztą wcale nie niezborni ruchowo staruszkowie, przeciwnie, to także ludzie młodzi i gotowi może nie strzelać, ale na pewno rzucić kamieniem w jakieś okno czy jakiś samochód. No więc cała ta operacja zdaje się wysoce ryzykowną i kosztowną – a kto wie, czy nie stanie się zaczynem ruchów, których dzisiaj nikt nie jest w stanie przewidzieć. Oczywiście urzędnicy udają, że są zdeterminowani i straszni że hej, że mają potwierdzony jakąś fioletową pieczątką  majestat. Niestety prawda jest taka, że nie mają. Że są po prostu tylko i wyłącznie podwykonawcami rozkazów płynących z góry, z innego, niż oni sami centrum. I że ta prawdziwa władza w razie ostrych sporów poświęci ich bez chwili wahania, poucina łby wszystkim, nawet tym damesom, które głośno będą się wydzierać, że są „prawnikami”.

Luka druga: to po prostu koszty. W ekonomii dawno dowiedziono, że podnoszenie opłat koniecznych w nieskończoność ZAWSZE kończy się źle. Bo oto do pewnego momentu krzywa dochodu rośnie, później zatrzymuje się, a jeszcze dalej pikuje w dół jak niemiecki bombowiec nurkujący Stukas. Poniżej pewnego poziomu tego lotu nie ma już co marzyć o wyjściu z nurkowania, będzie głośne „pierdut” i koniec. Zero kasy! I „oni” doskonale zdają sobie z tego sprawę – stąd rozliczne straszenia, kolejne pisma powodujące rzekomo „niewielkie” podwyżki, cały ten urzędniczy bełkot podparty jakąś ustawą X, czy powielaczowym prawem Y. W istocie podwyżki te są już POZA granicą wytrzymałości i rozsądku lokatora. Teraz trwa tylko ocena ile obrotów śruby da się jeszcze wykręcić, zanim urzędnicza statystyka pęknie. Moim zdanie już pękła. I coś z tym trzeba będzie uczynić. Wkrótce. Bolący ząb sam się nie naprawi, a wytrzymałość każdego obolałego też ma swoje granice.

Luka trzecia: referenda i wybory. Dziki strach przed referendum warszawskim i pogróżki Rudego, że i tak po przegranej Bufetowej uczyni ją zarządcą komisarycznym dowodzą, że strach w gaciach jest realny i już swoje waży. Nie wspominam o takim drobiazgu, że klęska drugiej po Rudym osobie w partii w normalnych państwach decydowała by o totalnej klęsce całej tej bandy. W normalnych tak pewnie by się stało. W Polsce niestety jest inaczej. Zostawmy więc – bo to inne rozważania. Ważne jest to, by likwidując nieudacznicę dać czytelny sygnał – i jednocześnie uwiadomić kolejnego władcę, że jednak jakieś ustępstwo na rzecz swoich wyborców będzie musiał uczynić. Nie dlatego że taki niby dobry – ale dlatego, że taki logicznie kalkulujący. Kalkulujący własne szanse na trwanie i jak najspokojniejszy początek rządów...

Wnioski:

- ISTNIEJE nadzieja, trzeba  ją jednak umiejętnie zwabić do naszego ogródka. Dlatego ci, którym w dniu referendum grill w głowie, a nie głosowanie SĄ DURNIAMI BARABANCKIMI!

- dotychczasowe próby wyproszenia realizacji obietnic dawanych nam przed podpisaniem umów najmu okazały się nieskuteczne – czas więc na inne rozwiązania.

M.Z.