GDZIE SIĘ RODZICIE, GENIALNI HANDLOWCY?

Pim… Pim… Pim… to komórka. Wyświetla się jakiś numer, ale nie zwracam na to uwagi, odbieram. Dialog:

- Tu mówi Lucyna! Czy pan wie, że nie może pan dysponować swoim mieszkaniem, że ogłoszenie dezorientuje i ja czuję się oszukana?

- Szanowna, o czym pani mówi? Przecież nie proponuję pani ani romansu w tym lokalu, ani jego sprzedaży, ani przerobienia na lotniskowiec, a tylko zamianę…

- No tak, ale pan nie ma do niego żadnych praw…

- Ejże, szanowna, myli się pani, proszę poczytać przepisy, ustawy, proszę zorientować się w urzędzie odpowiedniej dzielnicy… Proponuję zamianę legalnie dopuszczoną…

Dama ostro przerywa, niemal operowym głosem wchodząc na poprzednie moje zdanie ciągnie:

- … i ja uważam, że mam lokal zrobiony na pałac, że same miedziane rurki kosztowały w nim majątek i że mi się coś za to należy!

- Najmilsza, kończmy tę rozmowę, możesz mieć i złote rurki, wszystko jedno gdzie, ale jak widzę chcesz mnie zagonić do jakiegoś mentalnego kąta, wbić w przekonanie, że żyję na kredyt i z cudzej łaski… To fałsz, więc niedoczekanie pani! Dość! -

O co babiszonowi chodziło? Nie wiem. Nie chcę dociekać. Może to błysk miedzianych rurek, może nieuleczalna inna choroba - co otumania i władczą być każe? Wkurza – więc trzeba wyrzucić z pamięci.

Następnego dnia dwa razy to samo, ale w mailach. Tym razem ksywa „Danuta”. Potem już tylko zdezorientowani, dysponujący „własnością”. „Więc oni to nie – ale może kiedyś jak dopłacę to inni tak”. Jak wielka ta posiadana „własność”? Studio. 24 metry kwadratowe. Znaczy się tyle, ile u mnie przedpokój, łazienka i dodatkowy sraczyk. W finale zamiar dzwoniących do mnie potencjalnych chętnych na zamianę jest więc taki, że eleganckie i duże mieszkanie zamienię na komórkę, Mokotów na Targówek albo Bródno – i na wszelki wypadek nowemu „posesjonatowi”, by otrzeć łzy żalu za „własnością”, dokupię nową Toyotę. Gdzie wy się rodzicie, handlowi geniusze? Gdzie was szkolono?

W Biurze Zamiany Mieszkań (oficjalnie to pewnie inna nazwa) telefoniczna pani życzliwa, ale zaczyna od „A chętnego na zamianę to już pan ma?” Nie, jeszcze nie mam. I jak tak dalej pójdzie to nieprędko będę miał. Z drugiej jednak strony jest z tą zamianą jak ze sprzedażą samochodu: na co mi stu chętnych, gdy tylko jeden może zostać płatnikiem? Szukam tego jednego. Gdzieś jest, mieszka i na pewno zastanawia się jakby tu wejść w posiadanie większego mieszkania. Śmiało, Siostro/Bracie, jestem tutaj, w tym ogłoszeniu. Nie chcę nikogo oszukać, nie bajdurzę o miedzianych czy złotych rurkach.

Oryginał ogłoszenia jest taki:

„UWAGA! ZAMIENIĘ. Powierzchnia 82,5 m kw. MIEJSKIE, UMOWA BEZTERMINOWA!!!  Trzy śliczne, ustawne pokoje dobrze doświetlone i izolowane, budownictwo 2000 r. o od razu podwyższonym standardzie, podziemny garaż, winda, ochrona, dwie toalety, garderoba. Niedaleko stacji metra Wilanowska, wokół wszystkie udogodnienia. Generalnie dzielnica o charakterze biznesowym, dom w jej centrum, ale zarazem z zachowaną dyskrecją i poczuciem prywatności. Zamienię na mniejsze ok. 60 m kw. szczegóły zamiany do uzgodnienia w kontakcie osobistym. Interesuje mnie wyłącznie Mokotów i Ursynów w Warszawie.

Mieszkanie NIE JEST ZADŁUŻONE, w ofercie nie kryją się żadne podstępy czy zasadzki! Tym, którzy pytają czemu nie mam pięciu pokoi odpowiadam, że mam mieszkanie o standardzie europejskim, nie gierkowskim, nie chcę też dywagować co i za ile da się przerobić, to naprawdę nie mój problem. Poważnym gwarantuję spokojną i rzeczową rozmowę. Proszę też o wstępne sformułowanie co mają Państwo wzamian do zaoferowania, być może później nastąpi dalsze uszczegółowienie, być może nie ma co się trudzić. To znaczy chcę powiedzieć wprost: najpierw info co mój potencjalny kontrahent ma do zaoferowania. Wymiarowanie moich pokojów i przedstawianie planów w drugiej kolejności. Oferuję do zamiany towar wyjątkowej jakości i klasy, wątpię, by na dzisiejszym Mokotowie znalazł ktoś lepszą lokalizację. Pzdr!”

M.Z.